Pedro Mateo - Χθες, 29 Μαΐου

Ήτανε χθες η μέρα της γιορτής σου.
Χθες, Ψυχοσάββατο
Τελευταίο φεγγάρι της άνοιξης.
Είχα σαστίσει, κάπως ανήσυχος
Σε σκεφτόμουν αποκομμένο
Στην ανοιχτή λευκότητα του χαμόγελου
Στην ειλικρίνεια του γλαυκού βλέμματός σου.
Άκουσα τη φωνή σου στο πλάι μου όπως παλιά
Σ’ εκείνα τα χρόνια της εφηβείας
Κάτω από την πελώρια πατρογονική χαρουπιά.
Θυμήθηκα τη μυρουδιά από χώμα και μύγδαλα
Κολλημένη στα χέρια και στο σώμα.
Έκαιγε ο ήλιος, το τζιτζίκι δεν σταματούσε
«…Αύριο τη νύχτα που θάχει φεγγάρι»
Ένιωθα την πνοή από τα λόγια σου.
Έπρεπε να φύγεις ξανά
Για να κανονίσεις το πότισμα.
Μέσα από χωράφια που αναπαύονταν
Καθώς τα διέσχιζες μόνος, έφυγες.
Ύστερα τίποτα, το ακίνητο τίποτα
Τέλη Μαΐου
Σχεδόν ο αιώνας στο τέλος…
Ήτανε χθες η μέρα της γιορτής σου,
Αναμνήσεις μονάχα μού μένουν.


απόδοση: Τάσος Δενέγρης