Τίτος Πατρίκιος - Ποιήματα

 ΤΟ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΑΝΤΩΝΥΜΙΕΣ

Λέμε εμείς κι εννοούμε εγώ

λέμε εσύ κι εννοούμε εγώ

λέμε αυτός κι εννοούμε πάλι εγώ.

Στην ουσία μόνο με το εγώ

μπορούμε να εννοήσουμε

κάποιον άλλο.

Αντικριστοί καθρέφτες, Στιγμή, Αθήνα 1988, σ. 87

Η ΠΕΤΡΑ

Και πάλι η ίδια αλαζονεία:

τη ζωή σου σ’ άλλη ζωή να τη χαράξεις

όπως σαν θέλεις μέσα από την πέτρα

να βγάλεις το δικό σου άγαλμα

πιστεύοντας πως την ελευθερώνεις.

«Σεπτέμβρης ’69»

(Προαιρετική στάση, Ερμής, Αθήνα 1974, σ. 14)

ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

Τρομερή και θαυμάσια

αυτοτέλεια του σώματος.

Όσο βαθιά κι αν διεισδύσει

ποτέ με το άλλο σώμα δεν συγχέεται

ποτέ δεν γίνεται σάρκα μία.

(Αντικριστοί καθρέφτες, ό.π., σ. 49)

«Στα δάση» 2

Στα δάση περπάτησα με σύντροφους και φίλους

μαζί τους έμαθα ν’ αντιστέκομαι στον άνεμο

που πήγαινε να μας σηκώσει, στο χαλάζι

που έπεφτε σαν μαστίγιο, μαζί τους

έμαθα να ξεχωρίζω στα ξεραμένα φύλλα

τον ήχο από τ’ αλλιώτικο βήμα κάθε ανθρώπου

ν’ αφουγκράζομαι, έστω αχνά

τον βηματισμό που ζύγωνε της ιστορίας

εκεί με ακλόνητη σιγουριά σχεδιάζαμε

όσα δεν επρόκειτο να συμβούν ποτέ ―

ίσως καλύτερα έτσι, αφού η ευτυχία κι αν έρθει

πάντα είναι άλλη απ’ αυτήν που ονειρευόμαστε.

 (Συγκατοίκηση με το παρόν, Κέδρος, Αθήνα 2011, σ. 22.)