Άννα Κατεβαίνη - Ποιήματα

 Απλώνουμε
τα χέρια μας
εκεί που εσείς ρίχνετε
αγκίστρια.

*

Έχασα το δρόμο

για τους Αγίους Τόπους.

*

Το χέρι που χτύπησε την πόρτα μου

ήταν από γυαλί και σίδερο

κρατούσε τον ήχο μακριά

από το χτύπημα·

ανάμεσά του μπήκα εγώ

να ταϊσω τα ζώα της λίμνης.

*

Θέλω

1) Αγία Γραφή

2) Ένα αγγλικό λεξικό

3) Μια γωνιά

4) Έναν τοίχο για να εκδηλωθώ.

*

Θα σε κοιτώ

και θα στέκεις Ακίνητο.

Εγώ σου δίνω το βλέμμα.

*

Σε χαιρετώ από μακριά

καθώς φεύγω στο δάσος.

Παραμερίζω τα κλαδιά

που ξανασμίγουν

για να με χάσεις.

Εκεί μέσα γίνομαι

το μεγάλο πουλί

που ζει μόνο του.

Αύριο θα γυρίσω

και θα είμαι μια προβατίνα

με έξι πόδια:

τέσσερα για να περπατώ

και δύο για να ξαναγίνω

πουλί.

*

Είμαι το δέντρο στην άκρια της πόλης

που χαιρετίζω αυτούς που φεύγουν.

Όταν ο άνεμος φυσάει απ’ το βοριά

χαιρετίζω τους αγρίους της δόξας.

Όταν γυρίζεις το κεφάλι σου στον ουρανό

ανατριχιάζουν οι ρίζες μου

και μπήγονται βαθιά στη γη

για ν’ αντέξουν τη θύελλα.

Αντλήθηκαν απ΄ το προφίλ του Νίκου Μητρογιαννόπουλου