Γιώργης Παυλόπουλος - Ποιήματα

 Τραγούδι

Αίμα του βράχου κόκκινο πουλί
κατέβα στη θάλασσα μια νύχτα
να βρεις τα μάτια μου να πιεις
τα χείλια μου να κελαηδήσεις.
Εδώ με σκότωσαν στην ερημιά
σε τούτο τ’ ακρογιάλι.
Τρόμαξε τ’ άλογο, σηκώθηκε
με πήρε σέρνοντας απ’ τα μαλλιά
και τριποδίζει πικραμένο στον κατήφορο
ακόμη, πουλί μου, ακόμη.

Οι πέτρες θα μαρτυρήσουν

Η μια μέρα δαγκώνει την άλλη

οι νύχτες πίσσα και τρόμος

καθένας περιμένει τη σειρά του.

Τους βάζουνε κι ανοίγουν λάκκους

μετά τους σπρώχνουν εκεί μέσα.

Προφταίνουνε να ιδούνε λίγον ουρανό

χώμα στο γαλάζιο

κι απάνω πέτρες πέτρες πέτρες

αυτές που κάποτε

θα μαρτυρήσουν.

Το κόκαλο

Όταν σκοτώθηκε ο αετός

ένα παιδί πήρε το κόκαλο

από το πόδι του πουλιού

και το ’κανε φλογέρα.

Καθόταν έπαιζε στην ερημιά.

Βγαίνανε τότε πίσω απ’ τα βουνά

τρεις αρματωμένοι κι άκουγαν.

Άκουγαν αμίλητοι και κάθε τόσο

γέμιζαν και ρίχνανε μια ντουφεκιά

στον άδειο ουρανό.

Οι τρεις

Αυτός που γράφει το ποίημα

κι εκείνος που θα το διαβάσει

μπορεί να είναι το ίδιο πρόσωπο

με κάποιον άλλο που το ονειρεύτηκε.

Μέσα στο ποίημα βέβαια

έχουν χαθεί κι οι τρεις.

Πηγή: Ποιήματα 1943-2008