Μιχάλης Γκανάς - Μνήμη Κ. Γ. Καρυωτάκη

                Στον Γ. Π. Σαββίδη

Παράθυρα που κούρασε η θέα
στη Νίκαια, στο Μετς, στην Καλλιθέα
και δεν μπορούν ν’ αλλάξουν περιβάλλον.

Τα χτίζουν ένα ένα τα καημένα
στων τοίχων τα πλευρά και των μετάλλων,
άνθρωποι σαν εσένα σαν εμένα.

Στο τέλος τα δουλεύουν οι τζαμτζήδες
γράφοντας τις ομάδες που αγαπάνε.
Φαίνεται καθαρά πόσο πονάνε
σ’ εμάς τους μανιακούς μπανιστιρτζήδες.

Οι ένοικοι κρεμάνε τις κουρτίνες,
να κρύψουν τί στ’ αλήθεια κι από ποιόνε.
Όλοι το ίδιο γδύνονται και τρώνε
και χάνονται στο κρεβατιού τις δίνες.

Γιατί να τελειώνει λυπημένα
το ποίημα πού τόσοι κατοικούνε.
Ποιός τάχα να το χρέωσε σε μένα
και πίσω από την πλάτη μου γελούνε
ένοικοι, εργολάβοι, θυρωροί…

Από τα Γυάλινα Γιάννενα (1989)

Ποιήματα 1978-2012

(Μελάνι 2013, σ. 109)