ΜΕΛΕΑΓΡΟΣ 188.– ἤδη λευκόιον θάλλει

ἤδη λευκόιον θάλλει, θάλλει δὲ φίλομβρος
νάρκισσος, θάλλει δ᾽ οὐρεσίφοιτα κρίνα·
ἤδη δ᾽ ἡ φιλέραστος, ἐν ἄνθεσιν ὥριμον ἄνθος,
Ζηνοφίλα Πειθοῦς ἡδὺ τέθηλε ῥόδον.
λειμῶνες, τί μάταια κόμαις ἔπι φαιδρὰ γελᾶτε;
ἁ γὰρ παῖς κρέσσων ἁδυπνόων στεφάνων.

ΠΑ 5, 144

Μελέαγρος..................................................................................................................................................................

Άνθισε ήδη ο άσπρος μενεξές κι ο νάρκισσος ακόμη,

ο αγαπημένος της βροχής, κι οι ορεσίβιοι κρίνοι.

Κι η Ζηνοφίλα, άνθος μες στα άνθη ωραίο, του Έρωτα δοσμένη,

ρόδο γλυκό της γοητείας, άνθισε κι εκείνη.

Γιατί να επαίρεσθε, λιβάδια, για την άνθινή σας κόμη;5

Στα ηδύπνοα ανάμεσα άνθη η κόρη πρώτη παραμένει.


(μετάφραση Νίκος Χ. Χουρμουζιάδης)