Κατακίτρινος άγγελος, εκτυφλωτικά πορτοκάλια, χρησιμότητα των κορυφογραμμών- η ποίηση. Και ύψιστο σκουλήκι- ο ποιητής.
Είπε κάποτε το αηδόνι: "Θα γίνω πίθηκος". Κ' έγινε. Είπε κάποτε ο πίθηκος: "Θα γίνω αηδόνι". Και δεν έγινε, γιατί το κλαδί έσπασε απ' τα πολλά του χοροπηδήματα.
Ο ποιητής είναι σαλός. Ο ποιηματογράφος είναι σάλος. Ο πρώτος είναι θέαμα της θεότητας. Ο δεύτερος είναι θεατής της θεότητας.
Ο ποιητής έχει στα μάτια του το αρχέτυπο και ξέρει πως η φύση δεν οργίζεται πραγματικά ούτε με την όποια καταιγίδα. Ο ποιηματογράφος έχει στα μάτια του το εγώ του και παίρνει στα σοβαρά τα δάκρυά του. Φυσικό να φοβάται, λοιπόν, το βρυχηθμό των ερωτημάτων, την ίδια στιγμή που ο ποιητής ποιμαίνει τα ερωτήματα, με την απόκριση που είναι ο ίδιος.
Ο ποιητής ολάκερος μπαίνει στα προβλήματα, ο ποιηματογράφος περνά πλάι απ' τα προβλήματα. Γι' αυτό διατυπώθηκε μια μέρα ο καημός: "Έχετε την ιδέα πως να κάνετε ποίηση, όταν το αίμα σας είναι καλά σιγουρεμένο στις φλέβες;"...
Ο ποιητής έχει πάντα μες στην ψυχή του την ευλάβεια, ενώ οι ευλαβείς δεν έχουν πάντα μες στην ψυχή τους την ποίηση.
Ο ποιηματογράφος ενδιαφέρεται για τη διάρκεια στη χρονική προέκταση. Ο ποιητής είναι διαρκής χωρίς την παραμικρή χρονική προέκταση. Ο ένας βλέπει τον ήλιο και νιώθει τη ζέστη. Ο άλλος βλέπει τον ήλιο και νιώθει το φως.
Ο ποιηματογράφος ακούει ελευθερία κι αφήνει τα νύχια του να μεγαλώνουν. Ο ποιητής, αποκαλύπτοντας μέσα του την ελευθερία, κατορθώνει τα δεσμά της.
Ο ποιητής έχει όλα του ποιηματογράφου. Ο ποιηματογράφος δεν έχει τίποτα του ποιητή.
Δημοσιεύθηκε στο περ. Νέα Εστία, τομ. 81, τ.953, 15 Μαρτίου 1967,σ. 361.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου