Σ’ αγαπώ απ’ τα φρύδια, απ’ τα μαλλιά, σε μάχομαι σε διαδρόμους
κάτασπρους, όπου παίζουν του φωτός οι φοντάνες,
σε ζητάω σε όλα τα ονόματα, με λεπτότητα ουλής σε ξεριζώνω,
σου βυθίζω στην κόμη στάχτες κεραυνών και κορδέλες, που
κοιμούνται στη βροχή που πέφτει.
Δεν θέλω νά ’χεις σχήμα και μορφή, να είσαι ό,τι με σχολαστική
ακρίβεια έρχεται ύστερ’ απ’ το χέρι σου,
γιατί το νερό, βάλε στον νου σου το νερό, και τα λιοντάρια, όταν
λειώνουν μές στη ζάχαρη του μύθου,
αλλά και οι χειρονομίες, τούτη η αρχιτεκτονική του τίποτα,
ανάβουν πάντοτε τα φώτα τους στη μέση της δικής μας συνάντησης.
Το πρωί είναι ο πίνακας όπου σε ανακαλύπτω και σε ζωγραφίζω,
Κι είμαι έτοιμος να σε σβήσω, όχι, δεν είσαι έτσι, ούτε είναι
δικά σου τούτα τα ίσια μαλλιά, ούτε το χαμόγελο τούτο.
Τη σούμα σου γυρεύω, το χείλος του κύπελου
όπου το κρασί είναι και φεγγάρι και καθρέφτης,
εκείνη τη γραμμή γυρεύω που κάνει τους ανθρώπους στο μουσείο
να ριγούν, να τρέμουν.
Κι έπειτα σ’ αγαπώ, από καιρό και κάνει κρύο.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου