Ἡ μοναξιά εἶναι μιά βροχή — πού σκαρφαλώνει
ἀπ’ τά πελάγινα νερά ὅταν νυχτώνει
ἤ ἀπό μιά πεδιάδα ἀλαργινή καί μόνη,
πάει πρός τόν οὐρανό πού πάντα τήν περιέχει
καί ἀπό ἐκεῖ, πιά σάν βροχή, στήν πόλη: β ρ έ χ ε ι.
Μές στίς ἀβέβαιες ὧρες πέφτει σάν βροχή
ὅταν οἱ δρόμοι πρός τό χάραμα βαδίζουν
κ’ ὅταν κορμιά, πού ἀκόμη δέν ἔχουνε βρεῖ
ὅ,τι ποθοῦνε, καί περίλυπα χωρίζουν,
κ’ ὅταν ἀνθρώποι πού μισιοῦνται συνεχίζουν
στό ἴδιο κρεβάτι νά ξαπλώνουν, τότε πάει
καί στά ποτάμια ἡ μοναξιά κατρακυλάει…
Μετάφραση: Άρης Φίλιππας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου