Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, "Τα ποιήματα του μανδαρίνου"

 Από την ενότητα: «Τα ποιήματα του μανδαρίνου»

ΙΙΙ

Όλα παιγμένα πάνω σ’ ένα ψέμα αληθινό

τόσο τρυφερά

μ’ έμπειρα δάχτυλα

στο πιάνο

όλα παιγμένα

πάνω σ’ ένα σκοπό χωρίς σκοπό.

Δεν πάει άλλο το τραγούδι σου με τη φωνή μου

κάποιος πρέπει να πει την παράφωνη αλήθεια

έστω κι αν είναι να σιωπάσουμε για πάντα.

IV

Έτσι λοιπόν ανθίζει η ζωή

με μέλισσες και σφήκες

με πεταλούδες και σκουλήκια

έτσι λοιπόν το ψέμα ήταν στη ρίζα

αυτού του άνθους σαν κοπριά.

Ό,τι πέρασε πέρασε

− ύψωσε τώρα το ποτήρι:

για ένα τίποτα

για ένα τίποτα ζήσαμε

για τι πεθαίνουμε δεν ξέρουμε.

VI

Φεύγεις

σαν άνθος του λωτού

με τον αγέρα

εγώ πηγαίνω κι έρχομαι

λιγότερος κάθε φορά

− πούλησα και το κιμονό σου

δεν έπιασα ούτε στίχο.

Από την ενότητα

Λοξοδρομία

ΙΙΙ

Δεν χάσαμε και τίποτα σπουδαίο

στις παρακάμψεις των καλών ελπίδων

ψεύτικοι φάροι μας θαμπώσανε για λίγο

− κάτι χρονάκια που είχαμε τα δώσαμε στο γραίγο.

Ύστερα συνεχίσαμε σονέτο τη μισή ζωή

δεχτήκαμε κατάστηθα το μέλλον

− όσοι ξεφύγαν τις ριπές των αρχαγγέλων

δεθήκαν σε 12σύλλαβο σκοινί.

Μια τέχνη άχρηστη σε όλους.

Όμως ακούω να τρίζει στο κουπί

βήξιμο αποτσίγαρου του πρόγονου η φωνή

«Αν θέλεις τον Παράδεισο, βρες τα με τους διαόλους».

(Μια τέχνη άχρηστη σε όλους. Όμως καλύτερα έτσι, παρά

εμιγκρές Πολωνός, γράφοντας εγγλέζικα αριστουργήματα).

V

                              …εις την καρδιά μου πάντα εσένα βαστώ…

…όπως ένα τραγούδι των Γκρεκάνων,

με την γελούμενη λύπη του στα ύψη τ’ ουρανού

χελιδονάκι ανάμεσα σε δυο πατρίδες

προπέρσινο κρασί σε μεθυσμένα χείλη

όπως ένα τραγούδι που δεν το σκέφτεσαι πολύ

αλλά σε σκέφτετ’ εκείνο όταν φυσάει νοτιάς

όπως ένα τραγούδι μακρινό στον δρόμο

− έτσι να με θυμάσαι.

VI

«Με όλους και με κανέναν!»

Επιγραφή για τάφους και για φλάμπουρα

άλλων καιρών που φύγαν ή θα έρθουν

− μα εσύ σαλπάρεις σήμερα.

Έστω. Αγάπησέ το

όσο κρατήσει αυτό το πείσμα

τώρα που ο άνεμος σε σέρνει προς το άγριο ξημέρωμα

τώρα που φεύγεις προς το μέλλον με το βλέμμα

στραμμένο στο παρόν

αγάπησέ το όσο κρατήσει

αυτό το πείσμα στο χαμόγελο.

Από τη συλλογή «Τα ποιήματα του μανδαρίνου», 2002.

Πηγή: «Γεράσιμος Λυκιαρδόπουλος, Ποιήματα (1962- 2018)», εκδ. Πανοπτικόν 2020.

Αναδημοσίευση από:https://ppirinas.blogspot.com/2020/10/blog-post_15.html?fbclid=IwAR2ZQRIdv4h4l7hEpxBeZrtBUQX4N4UWr3abLvME43Z60FdizNiKnDz8FHo