Ορέστης Λάσκος-Αγριόχηνες

Τώρα πια,

στην πατρίδα, στο παλιό μου πατρικό

σπιτικό,

που ο καιρός και η εγκατάλειψη αλίμονο

τόχουνε σχεδόν ρημάξει,

τώρα, λέγω, πια

η ζωή μου βάρκα με χωρίς κουπιά

σαν σε απάνεμο λιμάνι

θε ν' αράξει.

Θα κυλούν γαλήνια οι ώρες στην ατμόσφαιρα,

θα κυλούν γαλήνια οι ώρες στην ψυχή μου.

Και στις αγριόχηνες που το έαρ θα περνάνε

για να πάνε

προς τις χώρες του βορρά σαν κάθε έτος,

όταν φιλικά θα με ρωτάνε

"έρχεσαι μαζί μας; έρχεσαι μαζί μας;"

θα τις απαντώ χαμογελώντας

"όχι φέτος, όχι φέτος..."

Κι έτσι οι μήνες θα περάσουν, ω χαρά μου

κι όλα οστά σάρκες θε να πάρουν

ως δεν έλπιζα ποτέ μου

της γαλήνης τα όνειρά μου.

Όμως, Θε μου,

πώς φοβάμαι πως την άνοιξη την άλλη

σαν ξαναπερνάνε οι αγριόχηνες και πάλι

για να πάνε

προς τις χώρες του βορρά σαν κάθε έτος,

σαν θα τις φωνάξω μ' αγωνία

"πάρτε με μαζί σας, πάρτε με μαζί σας",

πώς φοβάμαι μήπως τώρα πια αντιθέτως

μ' απαντάνε με ειρωνεία:

"όχι φέτος, όχι φέτος..."