Αυτοί που να πληγώσουνε μπορούν και δεν πληγώνουν,
Που λες ότι θα κάνουνε κακό και δεν το κάνουν,
Ενώ τους άλλους συγκινούν, σαν βράχοι οι ίδιοι παγώνουν
Ψυχροί και ασυγκίνητοι στον πειρασμό απάνω,
Αυτοί δικαίως κληρονομούν τις χάρες τ΄ ουρανού,
Της φύσης διασώζουνε τα πλούτη απ΄ τη σπατάλη˙
Κύριοι είναι του προσώπου τους, του κάθε μορφασμού,
Ενώ της αριστείας τους διάκονοι είναι οι άλλοι.
Το άνθος του θέρους μες στο θέρος τι γλυκό φαντάζει!
Κι όμως το ίδιο υπάρχει απλώς: ζει μόνο και πεθαίνει˙
Μα όταν μια μόλυνση μιαρή το άνθος καταλάβει,
Κάθε κοινό ζιζάνιο σ΄ αξία το υπερβαίνει.
Πικρίζει το γλυκύτατο, η πράξη αν το μολύνει˙
Πιο άθλια από ζιζάνια όζουν οι σάπιοι κρίνοι.
Μετάφραση: Λένια Ζαφειροπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου