Εδώ γειρτός στην κόχη, στο παράθυρο
πόσο μονάχος που 'μαι αυτό το δείλι!
Κανείς δεν ήρθε ως την πικρή μου μόνωση
μήτε η καλή μου, μήτε κι άλλοι φίλοι...
Κοιτάω απλά και ωραία που ξετυλίγουνται
οι αγάπες των πουλιών, πίσω απ' το τζάμι,
με το τραγούδι ενός ανίδεου τζίτζικα
που μες στη ζέστη πια έχει αποκάμει.
Κάποιος ανθός... Πίσω απ' τη στέγη ανάλαφρα
που υψώθηκε ο καπνός συλλογισμένος...
Μια πεταλούδα ερωτική... Κι όμως πόσο έρημος αναμεσό τους
που 'μαι απόψε, ξένος...
Πικρή ερημιά... Και τώρα πόσο εμάκρυνε
το μάταιο βουητό του μαύρου κόσμου...
Και τι επιπόλαια, Θέ' μου, μ' εγκατέλειψαν
τα πάντα απόψε, ως κι ο εαυτός μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου