Το βιολί τραγουδάει στην αυλή,
– ένας πόνος απόψε το πνίγει –
το βιολί με λυγμό σού μιλεί,
πόσο η μέρα μας ήτανε λίγη!
Α! πώς έκλαψα, – πες μου γιατί; –
μες στην κρύα χειμωνιάτικη εσπέρα!
κι η πληγή μου είν’ ακόμη ανοιχτή,
λες μαχαίρι με τρύπησε ως πέρα.
Μα γιατί τάχα κλαίει το βιολί;
Για τον έρωτα μήπως που σβήνει,
για το θάνατο που καρτερεί,
κι ούτε ανάσα να πάρουμε αφήνει;
Το θλιμμένο βιολί στην αυλή,
ένας πόνος απόψε το πνίγει –
και με λόγια σβηστά σού μιλεί,
κι όλο κλαίει τη ζωή μας τη λίγη…
Μετάφραση: Γιάννης Χατζίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου