Ντίνος Χριστιανόπουλος - Παράκληση (Σ' ένα λαϊκό φίλο)

Μὴ βάζεις σὲ παρακαλῶ, άρώματα,
Μοῦ ἀρέσει ἡ μυρουδιά τοῦ κορμιοῦ σου.
Πιὸ ὄμορφο ἄρωμα ἀπό τὸν ἱδρώτα σου δὲν ἔχει.
Θέλω νὰ γεύομαι τὴν ἀρμύρα τοῦ στήθους σου,
νὰ ρουφῶ τὴ μοσχοβολιά τῆς μασχάλης σου,
νὰ μουσκεύω στὴν ὑγρασία τῶν σκειῶν σου.


Μὴ βάζεις σὲ παρακαλῶ, ἀρώματα.
Γιατί βιάζεσαι νὰ ξεχάσεις τὸ χωριό καὶ τὸ μηχανουργεῖο;
Τί τὰ θέλεις ἐσύ αὐτὰ τὰ μοσχοσάπουνα,
θὰ σοῦ χαλάσουν ὕπουλα τὸν άνδρισμό σου.


Μὴ βάζεις σὲ παρακαλῶ, άρώματα.
Μέσα σὲ χίλιους φλώρους εἶδα κι ἔπαθα νὰ βρῶ ἕναν
ἄντρα.
Μεῖνε λοιπόν αὐτό πού εἶσαι:
ἕνα αχὰλαστο λαϊκό παιδί.

Ντίνος Χριστιανόπουλος, Ποιήματα, Εκδόσεις Διαγωνίου, Θεσσαλονίκη 1998.