Θέλω νά σοῦ μιλήσω γιά τή βαριά καρδιά
αὐτή πού πιά δέ σέ πονᾶ
μόνο σ᾿ ἀλλάζει
σ᾿ ἀλλάζει τόσο
πού ὅταν περάσει πιά ὀ καιρός
ἔχεις βρεθεῖ
μέ τά φερσίματα τό βλέμμα καί τήν ἀκοή
ἑνός πού ξενιτεύτηκε γιά χρόνια
κι ἔχει καιρό ν᾿ ἀκούσει τή λιαλιά του
μά ὡστόσο τήν κατέχει ἀκέρια
Εἶναι μαζί σου ὅταν τρῶς ψωμί
καί πολλές φορές ξεχνιέται στά δάχτυλα
κι αὐτά συλλογιοῦνται
συλλογιοῦνται γιά ὥρα
σέ ἕνα ψίχουλο
Εἶναι ἐκεῖ ὅταν λιώνει τό κραγιόν
στό ποτήρι
μέ τό χυμένο κρασί στόν νεροχύτη
καί μετά ἀπό τή δουλειά τῆς ἑβδομάδας
πάλι τή βρίσκεις
Παρασκευἠ βραδάκι πού εὐτυχεῖ τό σῶμα
κι ἀναπαύεται
Εἶναι ἠ ζωή πού ἀπέκτησες
πού τρῶς πού πίνεις πού κοιμᾶσαι
ὄχι, δέ σοῦ μιλῶ γιά τήν καταστροφή
γιά τήν κακιά στιγμή πού σέ δυστύχησε
μά γιά ὅλα τοῦτα πού ὑπάρχουν
τέτοια ὅπως ἐσύ τά ἔζησες
καί πές το ψέματα
μπορεῖ ἀκόμα νά τά κέρδισες
μέρες καί μέρες
ὅταν ἐκεῖναι προσπαθοῦσαν νά σέ πείσουν
πώς ἦταν σφάλμα τῆς ἀκουῆς
μελάνωμα τῆς ὅρασης
μά ἐντούτοις ξέρεις
πώς μόνο στή βαθιά ρωγμή
μπορεῖ νά λημεριάσει ἡ ἔγνοια
γι᾿ αὐτούς πού κανείς δέν ἀγαπᾶ
γι᾿ αὐτά πού ἄν πάψουν νά πονοῦν
θά τά 'χεις χάσει
Θεώνη Κοτίνη, «Μικρογραφία», Πλανόδιον, Ἀθήνα 1998, σ. 32.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου