Ναπολέων Λαπαθιώτης - Ἡ στοργή σου μέ προσμένει...

Μέσ᾿ ἀπ᾿ τ᾿ ἄφωνα τά βάθη τῆς ἀπύθμενης ἀβύσσου

νιώθω, Μάνα, ν᾿ ἀνεβαίνει, τήν Ἀγάπη τή βουβή Σου,

-καί στ᾿ ἀνήσυχο, φτωχό μου, ταλαιπωρημένο ἐγώ μου,

κάθε μέρα, νά τήν ἔχω στυλοβάτη κι ὁδηγό μου!

Ξέρω, Θέ μου, -πῶς τό ξέρω!-πώς δέ χάθηκες, γιά μένα,

κι εἶναι πάντα Σου τά μάτια στήν καρδιά μου στυλωμένα,

-καί στό καθετί πού θέλω, καί στό καθετί πού κάνω,

κάθε σκέψη Σου, μέ πάθος, εἶναι γύρω κι ἀπό πάνω...

Ξέρω Θέ μου, πῶς τό ξέρω!-, καί τήν πιό μικρή μου πράξη,

πώς ἀπ᾿ τ᾿ ἄγρυπνό Σου μάτι, τίποτα δέν ἔχει φράξει,

-κι ἔτσι μόνος πού παλεύω, μές στοῦ κόσμου τά συμβάντα,

μέ λατρεύεις, ὅπως πάντα, καί μέ νιώθεις ὅπως πάντα!

Ξέρω, ἀκόμα, -πῶς τό ξέρω!-, πώς κι ἄν ζοῦμε, τώρα, μόνοι,

μές στήν ἴδια τή λαχτάρα, κάποιο τί μᾶς ἀνταμώνει,

-καί πώς ἄν ἡ Μοίρα θέλει νά ᾿μαστ᾿ ἔτσι χωρισμένοι,

καταλύτρα τῶν Θανάτων, ἡ Στοργή Σου μέ προσμένει...

Ναπολέων Λαπαθιώτης, «Τά Ποιήματα», εἰσαγωγή-σχόλια-παρουσίαση, Ἄρης Δικταῖος, Φέξης, Ἀθήνα 1964.