Με ρώτησες αν είδα την πανσέληνο
Ήταν το μεγαλύτερο φεγγάρι που είδαμε ποτέ
Στα χρόνια αυτά που ζούμε, μου είπες, κι ύστερα εγώ
Δεν είδα τίποτα, λυπάμαι, σου αποκρίθηκα
Πάει καιρός που τέτοια δεν τα βλέπω πια.
Εδώ ο κόσμος χάνεται, χρόνος για τέτοια δεν υπάρχει.
Συ ένα όνειρο παλιό σημερινός εφιάλτης πλέον
Και το φεγγάρι μια ανοιχτή πληγή
Που συνεχώς κακοφορμίζει
Και περιλούζει την ψυχή μας με σκοτάδι
Την είδες λοιπόν με ξαναρώτησες με έξαψη
Και είναι περιττό να μου το κρύβεις
Πυροβάτες και Τεχνουργοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου