Τάκης Βαρβιτσιώτης - Πέθαναν πρώτα τα λουλούδια

εις μνήμην

 Πέθαναν πρώτα τα λουλούδια κι ύστερα πέθανες εσύ, πατέρα.

 Άφησες μόνο το ένα σου χέρι να μείνει για λίγο μαζί μας, 

Μετέωρο, λυπημένο, σαν ένα κλωνάρι αμυγδαλιάς που ξεράθηκε. 

Άφησες μόνο το ένα σου χέρι για να χαϊδέψει λίγο ακόμα το φως,

 Για να ζεστάνει με το τελευταίο αίμα την παγερή μας νύχτα. 

Πες μου, λοιπόν, πες μου τώρα που τ’ όνομά σου 

Τριγυρίζει ανάλαφρο πάνω στα χείλη μας, 

Πιο ήρεμο, πιο φωτεινό, πιο μυστικό –μια καθαρή μελωδία–

 Πού τάχα βρίσκεται το κοριτσάκι αυτό που λέγεται χαρά

 Και πού το κουβαλούν τα κύματα επάνω στον αφρό τους. 

Ή πού αναδύεται όλο γελώντας, γυμνό, μέσ’ από ένα κοχύλι;

 Πότε θα πάμε να κλαδέψουμε ξανά τις τριανταφυλλιές της μέρας; 

Μα δε σ’ ακούω καθόλου να μιλάς…

Απάντησέ μου, μίλησέ μου επιτέλους δίχως λόγια. 

Όπως μιλάει η θάλασσα στην πιο γαλήνια ώρα της, 

Όπως μιλάει η αύρα στα φύλλα του δέντρου,

 Όπως μιλάει το σύννεφο στην πιο γαλάζια του αδερφή. 

Όμως και πάλι δε σ’ ακούω να μιλάς…
Μόνο το χέρι σου, που μένει ακόμα εκεί,
Μετέωρο, λυπημένο, συμμαζεμένο στην ύστατη χλωμάδα του
Κι αδιάκοπα μας παρακολουθεί σαν ένα συμπονετικό χαμόγελο,
Σαν έν’ αστέρι μοναχικό μέσ’ από τη νυχτερινή ομίχλη.

Όμως όχι, δε θέλω τίποτα πια ν’ ακούσω.

 Έμαθα τώρα το βαθύ σου μήνυμα δίχως ποτέ να μου μιλήσεις, 

Δίχως σημάδια περιττά και υπονοούμενα.

 Με την αμείλικτή σου απλότητα ξέρω τι θέλεις να μου πεις. 

 (Από τη συλλογή «Η γέννηση των πηγών», 1959. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση των ποιημάτων του Τ.Β. «Σύνοψη Α΄ – Ποιήματα 1941-1957», εκδ. Εγνατία, 1980.)

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/oi-poiites-gia-ton-thanato-tou-patera-tous/ ]