Θωμάς Γκόρπας - Ο θάνατος του πατέρα

Τι απελπισία είναι αυτή που διαλύει το σπίτι
τι λαϊκό είναι αυτό το βαρύ που σε κατευοδώνει
μέσα στο χάραμα φεύγεις και πας πατέρα
όπως επάγαινες φτωχέ για τη δουλειά.
Δεν προσκαλείς παπάδες ούτε το Χριστό τους
ξαναβροντάς: Την Παναγία… το Χριστό τους…
Σαν φτάσεις γράψε μας αν βρήκες εκεί πέρα
θέση για τα μεγάλα ματς κι ευχάριστα τσιγάρα
αν βρεις καλό κρασί κράτησε λίγο και για μας
αν βρεις νερό αν βρεις καφέ αν βρεις δροσιά
αν τύχει κι έχουν καλοκαίρι τώρα εκεί.
Κι αν βρεις καμιά παρέα άνεργα παιδιά
μίλα τους πάλι για το ’22
Πράβι Καβάλα Σαλονίκη Αθήνα Πειραιά
για τον αλβανικό στα χιονισμένα βουνά
χωρίς ψωμί χωρίς κονιάκ και Παναγιά
για το αντάρτικο στα θρυλικά βουνά
που ’χε χωρίσει τους φτωχούς στα δυό στα δυό
και τη φτωχή σου την καρδιά.
Γράψε μας σαν φτάσεις γράψε να χαρείς
αν διηγιέσαι στα παιδιά για τα παλιά τραγούδια
για τα παλιά καφέ σαντάν για το παλιό σου Μεσολόγγι…

Οι φίλοι σου απ’ το στρατό κι από του Βάλτου τα χωριά
τα λαϊκά τραγούδια τ’ ανεξήγητα τα μαγικά
τα ρουμελιώτικα σκοτεινιασμένα μοιρολόγια
νύχτες σε έρημα χωριά μέρες στην Εθνική Οδό
φαρμάκια καπηλειά βράδια και μαϊστράλια
τώρα γινήκανε γαλάζια χρώματα κι άσπρα φτερά
που δεν σε παίρνουνε ψηλά που δεν σε πάνε μακριά
που σε κρατάνε δω στον άλλο δρόμο και στον άλλο χρόνο
στην αυριανή κουβέντα μας στη νέα ραγισματιά…

Πόσο φτηνός ποιητής πρέπει να είμαι για να τραγουδώ
πατέρα μου τον πόνο σου τον πόνο μας τον πιο παλιόνε πόνο
σαν μπουζουκτσής που παίζει κι ονειρεύεται
με τα μάτια του κλειστά το μεθυσμένο κόσμο
να γέρνει να ξεκουραστεί κατά τα μέρη της καρδιάς…

 η ζωή 

Δέκα χιλιάδες μεροκάματα με ήλιο με βοριά
μ’ αρχή και τέλος του ντουνιά το Μεσολόγγι
μια ρημαγμένη πόλη ελληνική σαν τον νταλκά
μια ρημαγμένη ζωή που πέρασε τα χρόνια της
σε ντόπια και σε ξένη πάντα κατοχή
μια ρημαγμένη αγαπημένη που άσπρισε στα τριάντα της
μια μάνα αβάσταχτα καλή μια ταπεινή Μαρία
και τα παιδιά αχ τα παιδιά μαράζι και κρυφή χαρά
που δεν προλάβανε να σ’ αγαπήσουν πάλι.
Δέκα χιλιάδες μεροκάματα παραλλαγές του μαύρου
και βουτηγμένα στο αίμα της καρδιάς
παραλλαγές του ίδιου ονείρου: ελευθερία!

πάλι ο θάνατος

 Χιλιάδες πρωιά μ’ ένα πλάκωμα στην καρδιά
χιλιάδες βράδια πνιγμένα σε χιλιάδες πνιγμένα τραγούδια
χιλιάδες αύριο και μεθαύριο δεν βαριέσαι πάμε εμείς
αυτά θα τα προλάβουν τα παιδιά
μην απελπίζεσαι όλα θα γίνουν κάποια μέρα…

πάλι η ζωή

Αυτό που πιάνω δεν είναι το χέρι σου πατέρα;
Αυτό δεν είναι το κεφάλι σου γερτό πριν απ’ τον ύπνο
εσύ δεν ο σκεφτικός που όλο ρωτάς τη μάνα
Μαρία γυρίσαν τα παιδιά;
Εσύ δεν είσαι ο ανυπέρβλητα πικρός και τρυφερός
φουμάρεις το τσιγάρο σου χαμογελάς ρωτάς
Τι άλλο χρειάζεται ο κόσμος μωρέ παιδιά
για να πλαγιάζει κατά τη μεριά της καρδιάς;

  (Από τη συλλογή «Παλιές ειδήσεις», 1966. Περιλαμβάνεται και στη συγκεντρωτική έκδοση «Θωμάς Γκόρπας, Τα ποιήματα (1957-1983)», εκδ. Ποταμός, 2015.)  

Πηγή : Andro.gr [ https://www.andro.gr/empneusi/oi-poiites-gia-ton-thanato-tou-patera-tous/2/ ]