Πώς βρέθηκα ισόβια κλεισμένος
στον σκοτεινό ετούτο θάλαμο;
Πώς τη ζωή μου έταξα, χωρίς ενδοιασμό,
στην τέχνη αυτή την άχαρη;
Τα χημικά τα νύχια μου μαυρίζουν,
τ’ απανωτά τσιγάρα καίνε τα πλεμόνια μου,
ήλιο δεν έχει η μέρα μου, η νύχτα μου σελήνη,
μονάχα ένα λαμπιόνι κόκκινο,
θαμπό φωτίζει δεν φωτίζει την ψυχή μου.
Και τα αρνητικά αρνητικά να μένουν∙
μορφές, πού θα ‘σαν κάποια ανακούφιση, επιμένουν
να μοιάζουνε φαντάσματα φρικτά∙
μαύρα τα πρόσωπα, άδεια τα μάτια, άσπρα τα μαλλιά.
Ό,τι περιγράφω με περιγράφει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου