Αναστάσιος Δρίβας - Ποιήματα

 
ΟΥΤΕ ΚΙ ΑΠΟΨΕ βρήκαμε τη γεύση και το χρώμα
και το βαθύ γαρύφαλλο του κάκου θα μαδήσει
στα φλογερά σου δάχτυλα σα νέφος μες στη δύση.
 
*
 
ΟΙ ΔΕΙΛΙΝΕΣ ΑΧΤΙΔΕΣ θα ματώσουν σε βουνοκορφές τα δάχτυλά τους
ο ταξιδιώτης θα γυρίσει.
Ηλιοπεταλούδες ηλιοτρόπια μεσημβρινοί ορίζοντες θα νοσταλγήσουν
την επιστροφή του.
Στο ραγισμένο τζάμι του φτωχικού σπιτιού θα τρυπώσει ο βουρκωμένος ήλιος.
Θα γυμνωθεί: θα καρφωθεί στον τοίχο ο σκελετός του.
Η αμυγδαλιά του κήπου θα τινάξει το χιονισμένο ρούχο της
κατακάθι πικρό που σημαδεύει την ανθρώπινη μοίρα.
Κι ο ταξιδιώτης δε θα φανεί.
 
*
 
ΩΧΡΟ ΣΤΑΦΥΛΙ φάγαμε το μήλο το κυδώνι
το δειλινό μας πρόφθασε μονάχοι να κοιτάμε
φθινόπωρο! πικρή ευωδιά το φύκι ευωδιάζει.
 
*
 
ΣΤΗΝ ΑΜΜΟΥΔΙΑ γυρέψαμε κοχύλια
βότσαλα πλυμένα
φύκια της περασμένης νοτιάς.
 
Ποιο γόνατο
γυμνής ανάλαφρης γυναίκας
και στήθος
αφροσταλιάζει;
 
Το αίμα και τα κόκαλα
και το σφυγμό μετρήσαμε
μα δε σου βρήκαμε
τη διάφανη ερωτική καρδιά.
 
*
 
ΜΙΣΟΦΩΤΙΣΤΕΣ ΓΡΙΛΙΕΣ στενάζουν στον τοίχο
μεθυσμένοι περνάνε τον έρημο δρόμο.
 
Ένα παιδί κομματιάζει τη γροθιά του στην κόχη
– μισοφώτιστες γρίλιες μισοπνίγουν το κλάμα
κι ένα τραίνο σπαράζει μακριά μες στο χιόνι.
*
 
ΛΙΓΕΣ ΕΙΝ’ ΟΙ ΧΑΡΕΣ ΜΑΣ στην αβέβαιη ζωή μας
(σταθμοί αναχωρήσεις) για να τις ξαναβρούμε
στο ίδιο σημείο το πολικό γυρίζουμε πάντα.
Το σώμα κυριεύει την ύπαρξή μας.
(ΜΙΑ ΔΕΣΜΗ ΑΧΤΙΔΕΣ ΣΤΟ ΝΕΡΌ, 1937)

Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CE%BD%CE%BF%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%B1-%CE%B4%CF%81%CE%AF%CE%B2%CE%B1%CF%82-%CE%B4-%CE%B9-%CE%B1%CE%BD%CF%84%CF%89%CE%BD/