ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΩΡΑ γιατί έβγαλε εισιτήριο για την Πάτμο. Στον Πειραιά η Μίνα της είπε να μην κάνει το λάθος να πάει εκεί, είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο όπου τα μεσάνυχτα σταματάει η μουσική. Δεν δίστασε ούτε μια στιγμή, θα πρέπει να είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο που έχει αγγίξει την αλήθεια, δεν υπάρχει πιά μουσική. Αυτό που λεγόταν μουσική δεν υπάρχει πια, να γιατί γίνεται τόσος θόρυβος, δεν υπάρχει πιά μουσική κι αυτό το ξέρουν όλοι, μόνο που δεν το παραδέχονται γιατί θα τρελαθούν, το ξέρουν και κάνουν σαν να υπήρχε ακόμα μουσική, κουνιούνται επειδή θυμούνται ότι λικνιζόταν κάποτε ο κόσμος, τότε που υπήρχε μουσική. Στη Φωκίωνος Νέγρη υπήρχε κάποτε μουσική, ήταν η ίδια μουσική που παίζουν και τώρα, μόνο που τότε ήταν πραγματική μουσική. Μπορεί να ορκιστεί ότι στη Φωκίωνος Νέγρη υπήρχε μουσική όλη την ώρα κι αυτό δεν το πρόσεχε κανείς, ήταν δεδομένο ότι υπήρχε μουσική. Μετά άρχισαν να το προσέχουν και να λένε να η μουσική και τότε σταμάτησε η μουσική, τώρα προσπαθούν να πείσουν τον εαυτό τους ότι υπάρχει πάντα μουσική κι αυτό τους έχει τσακίσει, τους έχει δημιουργήσει μία κατάθλιψη. Η Μίνα την προειδοποίησε ότι με διαταγή του μοναστηριού η μουσική σταματάει τα μεσάνυχτα σ’ ολόκληρη την Πάτμο κι όσοι πιστεύουν ότι υπάρχει ακόμα μουσική γκρινιάζουν, καταριούνται το κακό μοναστήρι και φεύγουν για τη Ρόδο. [...]
Πηγή: Χρήστος Βακαλόπουλος, Η γραμμή του ορίζοντος, Αθήνα: Βιβλιοπωλείον της Εστίας 1991.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου