Περνούν κοπάδια. Περνούν λαγοί και λαβωμένα
αγριογούρουνα. Πέφτουν κοτσύφια από τα δέντρα. Ώρα μετά ξεσπούν οι ντουφεκιές. Ακούγονται κουδούνια και βελάσματα.
Πέφτει ομίχλη σκεπάζει το βουνό.
Φέγγουν στις πέτρες καλογιάννοι.
Πού πας γυμνή, φορώντας σπάρτα στο κεφάλι.
Φέγγοντας με τα δυο βυζιά σου, φέγγοντας μες στα μαύρα ρούχα. Με το σταυρό στο στήθος, το λάδι στην ποδιά για τα καντήλια των νεκρών. Μαύρο αρνί βελάζει ανάμεσα στους θάμνους. Φαίνεται χάνεται και πιάνεις τα πατερημά. Και πού τον είδες,πού τον ήξερες τον αγωγιάτη, τι βόσκαε το μουλάρι του, ώρα πολλή, στη ρίζα της γκορτσιάς και βγήκες ιδρωμένη από το νάρθηκα, αχνίζοντας σα συννεφάκι που το πάει ο αέρας, πού θα την κρύψεις την κοιλιά στ' όργωμα, στο βοτάνισμα, στο θέρο, πού θα το πνίξεις το παιδί.
"Μαύρα λιθάρια", Κείμενα 1981
αγριογούρουνα. Πέφτουν κοτσύφια από τα δέντρα. Ώρα μετά ξεσπούν οι ντουφεκιές. Ακούγονται κουδούνια και βελάσματα.
Πέφτει ομίχλη σκεπάζει το βουνό.
Φέγγουν στις πέτρες καλογιάννοι.
Πού πας γυμνή, φορώντας σπάρτα στο κεφάλι.
Φέγγοντας με τα δυο βυζιά σου, φέγγοντας μες στα μαύρα ρούχα. Με το σταυρό στο στήθος, το λάδι στην ποδιά για τα καντήλια των νεκρών. Μαύρο αρνί βελάζει ανάμεσα στους θάμνους. Φαίνεται χάνεται και πιάνεις τα πατερημά. Και πού τον είδες,πού τον ήξερες τον αγωγιάτη, τι βόσκαε το μουλάρι του, ώρα πολλή, στη ρίζα της γκορτσιάς και βγήκες ιδρωμένη από το νάρθηκα, αχνίζοντας σα συννεφάκι που το πάει ο αέρας, πού θα την κρύψεις την κοιλιά στ' όργωμα, στο βοτάνισμα, στο θέρο, πού θα το πνίξεις το παιδί.
"Μαύρα λιθάρια", Κείμενα 1981
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου