Φαίνεται λοιπόν ότι η λαβίδα έχει δύο σκέλη. Το ένα είναι ο γνωστός ευρωπαϊκός εθνικισμός, (ενίοτε, αν μπορούν , με τη μορφή του ναζισμού) , μέρος της "αφήγησης' του οποίου είναι ο κίνδυνος του ισλαμοφασισμού και το άλλο είναι ο ίδιος ο ισλαμοφασισμός, προιόν απ το ίδιο μαγαζί , αλλά με άλλο περιτύλιγμα , πολύ βολικό για τη χειραγώγηση των μαζών , τόσο των ισλαμικών (μαζών) όσο και εργαλείο για την άλλη πλευρά , την οποία , με λόγια πράξεις, "τροφοδοτεί" , ώστε να έχουμε μια παράσταση στημένη για μια εικονική μονομαχία.

Πίσω απ την οποία , εκτός από τα αλληλοσυγκρουόμενα οικονομικά συμφέροντα , επιβιώνει η διεθνής τάξη πραγμάτων σαν ένα τραστ ασυνείδητου φόβου . Μέσα σ αυτό χωρούν και σχεδιασμοί μυστικών υπηρεσιών , οι οποίες έχουν εγκαταλείψει πλέον τα απόρρητα πολιτικά γραφεία των υπερδυνάμεων και λειτουργούν μέσα από διεθνεις τράπεζες , οικους αξιολόγησης , εταιρείες όπλων και φαρμάκων .

Το πολιτικό προσωπικό που λειτουργούσε με κάποια προσχήματα σαν υπάλληλος των συμφερόντων , γίνεται απροκάλυπτα αναλώσιμο και ωμό , χωρίς να χτίζει καριέρα σε βάθος χρόνου , αλλά προφίλ χειραγώγησης μέχρι να πάρει την εξουσία , σε μερικές περιπτώσεις με αδιαφορία για δημοφιλία και επανεκλογή. Οι "νοικοκυραίοι" πολιτικοί γίνανε " σφουγγαρίστρες" του συστήματος .

Έτσι και ο εθνικισμός της δύσης και ο αντίστοιχος "εθνικισμός" των μουσουλμάνων , -που λόγω κατακερματισμού γίνεται θρησκευτικός φονταμενταλισμός (εν προκειμένω ισλαμοφασιμός) - βοηθούν το ίδιο τον καπιταλισμό , είτε λόγω ειλικρινών προθέσεων (από χαμηλόβαθμους και απλούς υποστηρικτές) είτε με καθοδήγηση , αν όχι υποστήριξη των υποκινητών τους.

Οι οποίοι όταν δεν ταυτίζονται απολύτως σαν πρόσωπα, σαν υπηρεσίες , σαν κράτη , συμπλέουν στη ίδια κατεύθυνση και αυτή είναι η αποθάρρυνση και ο αποπροσανατολισμός του λαικού κινήματος.

Βασίλης Ραφαηλίδης