Ναπολέων Λαπαθιώτης-«Αποχαιρετισμοί στη μουσική»

1)Τ’ όνειρο μου πια δεν είναι να χαρώ, μήτε να ζήσω,
μα να πω μια λέξη μόνο, σα μια φλόγα, –και να σβήσω.

Κι αν ακόμα ζω του κάκου, και γυρνώ στη γην απάνω,
μόνον ένα πια μου μένει, –να την πω και να πεθάνω…

Κι όμως ούτε αυτή τη λέξη δε μου δόθηκεν ακόμα
να την πω, –και μου παιδεύει την ψυχή μου και το στόμα.

Μήτε καν αυτή τη λέξη, την απέραντα θλιμμένη,
μήτε τρόπος να τη μάθω, μήτε χρόνος δε μου μένει.

Κι αφού τα άχαρά μου χείλη δεν την πρόφεραν ακόμα,
θα την πάρω –και σαν ξένοι, θα χαθούμε μες στο χώμα...


2)Μόνος ήρθα κάποιο βράδυ, –κι ήσαν όλοι, γύρω μόνοι,
κι όλοι ξένοι, τραγουδάμε, μες στη νύχτα που σιμώνει

Κι όσο ζω, κι όσο μαθαίνω, τόσο νιώθω, αλίμονο μου,
το βαθύ και το μεγάλο κι απροσμέτρητο κενό μου!

Tη στιγμή του σταυρωμού μου και για μόνη συντροφιά μου,
μόλις ένιωσα τα χέρια που σταυρώσαν τα καρφιά μου…

Μόνος ήρθα, κάποιο βράδυ, μόνος πόνεσα για λίγο,
μόνος έζησα του κάκου, –κι όπως ήρθα και θα φύγω.

Τ’ είναι τάχα, για τους άλλους, ο χαμός ενός ατόμου;
–κι όπως ήρθα, και θα φύγω, μόνος μες στο θάνατό μου...

Ναπολέων Λαπαθιώτης

Τα ποιήματα αυτά δημοσιεύτηκαν στο διπλό τεύχος της «Νέας Εστίας», 1 -15.1.1944 μαζί με την αναγγελία της αυτοκτονίας του ποιητή, με τίτλο «Αποχαιρετισμοί στη μουσική» και υπότιτλο σε παρένθεση «Στίχοι της παλιάς τεχνοτροπίας».Στην πραγματικότητα, πρόκειται για δύο ποιήματα, αλλά ο Πέτρος Χάρης τα δημοσίευσε ως ένα. Ο Δικταίος σημειώνει ότι ο Λαπαθιώτης δυσκολευόταν πολύ να βρίσκει τίτλους στα ποιήματά του.Πρόκειται λοιπόν για τα τελευταία ποιήματα του Λαπαθιώτη που δημοσιεύτηκαν και κατά πάσα πιθανότητα τα τελευταία που έγραψε.