Θα μείνω εδώ ακίνητη, ώσπου να πέσει σκοτεινιά,
ώσπου να ’ρθει το βράδυ.
Μπροστά να πάω δεν μπορώ, με εμποδίζει ο φόβος.
Πίσω να φύγω δεν μπορώ, δε με αφήνει ο πόθος. Σταυρώ-
νω τα χέρια, στυλώνω τα πόδια. Εδώ.
Σε βλέπω που με καλείς. Όμως, εγώ είμαι φτιαγμένη
από πηλό, εγώ. Με φύσηξαν, «πάρε πνοή» μου είπαν. Αλλά
δε μ’ έμαθαν ποτέ μου να πετώ και ήμουν πουλί· θυμάμαι
που με κλώσησαν τα χελιδόνια.
Θα μείνω εδώ ακίνητη. Με μάτια ορθάνοιχτα θα δω.
Εσύ να ανεβαίνεις, ν’ ανεβαίνεις και να γυρίζεις με βλέμμα
θολό να με κοιτάς: «Μη μου φωνάζεις άλλο όχι».
Κι εγώ που έμαθα να αναπνέω την άρνηση, δε θα μι-
λήσω πια. Μόνο μπορεί το υγρό παράπονο βουβό για
λίγο να με πνίξει καθώς θα σου γελούν στον πέρα κάμπο·
κι εσύ λυπημένος θα ξεχαστείς.
Θα μείνω εδώ ακίνητη και θα προσευχηθώ. Να δώσει
ο Θεός να γίνω αλάτι.
Βαγγέλης Φίλος
Από το βιβλίο Ολόριο, Εκδόσεις Γρηγόρη, 2017
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου