Dylan Thomas--Ποίημα τον Οκτώβρη

Ήταν ο τριακοστός μου χρόνος στον ουρανό

Ξύπνησα από το άκουσμα των ήχων του λιμανιού

Και του γειτονικού επιπλοποιείου

Και το μύδι αναδύθηκε και ο ερωδιός

μέσα από τη γοητεία του πρωινού

Και την προσευχή του νερού και

το κάλεσμα του γλάρου και του βουνού

Και το χτύπημα των πλεούμενων βαρκών στον πλεγμένο από ιστό τοίχο

Και τον εαυτό μου έτοιμο να πατήσει γη

εκείνο το δευτερόλεπτο

Στην ακόμα κοιμισμένη πόλη

και προχώρησα μπροστά

Τα γενέθλια μου ξεκίνησαν με τα νεροπούλια

και τα πουλιά των ιπτάμενων δέντρων που πετούσαν

το όνομα μου πάνω από τις φάρμες και τα λευκά άλογα

Και αναδύθηκα στο βροχερό φθινόπωρο

Και πέρασα πάνω από την μπόρα όλων των ημερών μου

Υψηλή παλίρροια και ο ερωδιός βυθίστηκε όταν εγώ

πήρα τον δρόμο πέρα από τα σύνορα

και τις πύλες της πόλης που έκλειναν

όσο η πόλη ξυπνούσε

Μια σειρά από κροτίδες σε κίνηση

Σύννεφα και οι θάμνοι ανάμεσα στους δρόμους σφυρίζοντας

Μαυροπούλια και ο ήλιος του Οκτώβρη

Ομοιάζων καλοκαίρι

Στον ώμο του λόφου

Εκεί όπου ζεστά κλίματα και ως γλυκείς τραγουδιστές

έρχονταν ξαφνικά τα πρωινά όπου εγώ περιπλανιόμουν και άκουγα

την βροχή να στενάζει

και ένα δυνατό αέρα να φυσά

στο δάσος κάτω από μένα

Θολή βροχή πάνω από το θορυβώδες λιμάνι

Και πάνω από τη θάλασσα μια βρεγμένη εκκλησία στο μέγεθος σαλιγγαριού

Με τα κέρατα της μέσα από την ομίχλη και το κάστρο

καφετιά όπως οι κουκουβάγιες

Αλλά όλοι οι κήποι

της άνοιξης και του θέρους άνθιζαν στα ψηλά παραμύθια

Πέρα από το όριο και κάτω από το ανατέλλον πλήρες σύννεφο

εκεί θα μπορούσα να θαυμάσω

τη γενέθλια μέρα μου

μακριά· αλλά ο καιρός γύρισε

Γύρισε μακριά από τη θολή πόλη

και κάτω από τον άλλο αγέρα και τον μπλε αλλαγμένο ουρανό

ρέοντας αντίθετα από την όμορφη περιέργεια του θέρους

με τα μήλα

τα αχλάδια και τα κόκκινα μούρα

και είδα στην αντιστροφή του καιρού τόσο καθαρά

τις χαμένες αναμνήσεις ενός παιδιού όταν περπατούσε

με τη μητέρα του

μέσα από τις παραβολές

του ηλιόφωτος

και τους θρύλους των πράσινων εκκλησιών

Και τα διπλάσια ειπωμένα χωράφια της παιδικότητας

Όπου τα δάκρυα του έκαψαν τα μάγουλα και η καρδιά του

μετακινήθηκε μέσα στη δική μου

Αυτά ήταν τα δάση, το ποτάμι και η θάλασσα

Όπου ένα αγόρι

Στο άκουσμα

Της θερινής ώρας για τους νεκρούς που ψιθύριζαν την αλήθεια της ευτυχίας του

Στα δέντρα και στους βράχους και στο ψάρι στην παλίρροια

Και το μυστήριο που τραγούδησε ζωντανό

Ακίνητο μέσα στο νερό και τα τραγουδοπούλια

Και εκεί όπου μπορούσα να θαυμάσω τη γενέθλια μέρα μου

Μακριά αλλά ο καιρός γύρισε· και η αληθινή

ευτυχία ενός πεθαμένου παιδιού εδώ και τόσο καιρό

που τραγούδησε ενώ φλεγόταν

από τον ήλιο.

Ήταν ο τριακοστός μου χρόνος

Στον ουρανό που στάθηκα εκεί και τότε ένα θερινό απόγευμα

Αν και η πόλη από κάτω είχε γεμίσει με αίμα του Οκτώβρη.

Ω! Ας είναι η αλήθεια της καρδιάς μου

Να τραγουδιέται ακόμα

Σε αυτόν τον ψηλό λόφο στην αλλαγή του έτους.

(μτφρ. ε. ρ. ρουσσάκης)