Πάνος Ταγκόπουλος-Αττικό δειλινό

Κάτι γλυκό σα βάλσαμο σταλάζει

στην πονεμένη μου ψυχή το δείλι,

και σαν να μου γελάνε κάποια χείλη

νιώθω βαθιά, βαθιά μου το μαράζι

του πόνου μου, να σβήνει, ν'αργοσβήνει

με μια γλυκειά, ανορμήνευτη γαλήνη

-Σάμπως να μου γελάνε κάποια χείλη

στο μέλιχρο του χινοπώρου δείλι.-

Τη δειλινή γαλήνη αναταράζει

το σάλεμα του φλώρου στον αγέρα,

κι ενώ κοιμάται η κουρασμένη μέρα,

κάτι θαμπό και αχνόφωτο χαράζει

στα βάθη της ψυχής μου. Στον Αιθέρα

πετούνε οι φλώροι, κελαιδούνε οι σπίνοι

σα να ναι μεθυσμένοι απ'τον αγέρα

και απ'τη θερμή ανορμήνευτη γαλήνη.

-Σαν να ΄ναι κι η ψυχή μου μεθυσμένη,

πετάει προς την αγάπη λυτρωμένη.-

Πετούνε οι φλώροι κελαιδούνε οι σπίνοι

στα σκεβρωμένα δέντρα, στον αγέρα

τριαντάφυλλα και κρίνα, στον αιθέρα

και μια γλυκειά γαλήνη που ξεχύνει

του εσπερινού το σήμαντρο από πέρα

-Πετούνε οι φλώροι κελαιδούνε οι σπίνοι

σα να ναι μεθυσμένοι απ'την οδύνη.-

Στερνή φορά το δείλι αναταράζει

σκοπός από τραγούδια και κιθάρες,

κι ενώ η ψυχή σ' ανέγνωρες λαχτάρες

πετάει τρικυμισμένη και τρομάζει,

κάτι θαμπό την πλάση αναγαλλιάζει.

-Μες στην ψυχή μου οι πόθοι κι οι λαχτάρες

σκοποί από μαντολίνα και κιθάρες.

Πάνος Ταγκόπουλος