Πρώτη φορά τη θάλασσα βλέπω
μέσα από ένα σκοτεινό φινιστρίνι.
Μα τώρα ποιος νοιάζεται
Να πεθάνω ποθώ πριν έρθει η νύχτα.
Το μαντήλι μου στο κατάρτι δεμένο
και στην άλλη πλευρά η θηλιά
κι ο λαιμός μου.
Και όταν οι ναύτες με δουν αιωρούμενη
θα πιστέψουν πως είμαι
νύμφη του Αιγαίου
κι οι στερνοί μου σπασμοί
με αιθέριο κάλλος θα μοιάζουν.
Ας γίνω εγώ
της πατρίδας η πρώτη σημαία.
Και ίσως κάποτε πούνε
δεν ήταν θυσία μικρή
ενός κοριτσιού
τα ωραία λαγόνια.
[Άννα Γρίβα, Δαιμόνιοι, Μελάνι, 2020]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου