Το ξέρω...πάνε χρόνια που ’χεις κόψει το τσιγάρο κι
όταν σε χάνω σ' αυτούς τους καπνούς είναι πάντα ή κουρνιαχτός ή
αντάρα, αλλά με υπόσταση. Βαραίνει στα λουλούδια μας και τα
γέρνει, σαν τη ζωή που από το χώμα έλκεται. Και πάλι βήχεις.
Δεν έχεις ορμήνιες να προσφέρεις μέσα απ’ τις σκιές, μόνο ένα μα-
χαίρι αέρινο, δίχως βάρος, που το αφήνεις στο μπάνιο μια στιγ-
μή όταν ξεχνιέμαι να κοιτάζω τα αετόπουλα που σε ακολουθούν.
Το κρύβω στην τσέπη μου ενώ τα ταΐζω και το ανεμίζω επίμονα
έκτοτε σε γιορτές κι αργίες. Όλοι με περνάνε για τρελό. Ούτε
μαχαίρι βλέπουν, ούτε τίποτα που ν' αξίζει να καρφώσω.
[Επιτάφιος εν Ελευσίνι, Μικρές εκδόσεις, 2018]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου