Μπορεί κανείς να φανταστεί μια λέσχη απροσδιόριστων ορίων που να απαρτίζεται από διάφορους π ρ ώ η ν. Φιλόσοφοι που τ ώ ρ α γιατρεύονται με τη σιωπή. Θεωρητικοί που τ ώ ρ α ξέρουν ότι γνώρισμα της ειλικρίνειας είναι να αυτοκαταγγέλεται. Άνθρωποι της πράξης που τ ώ ρ α ασκούνται στο να ντρέπονται για τον εαυτό τους. Πιστοί που τ ώ ρ α θεολογούν με τον αγνωστικισμό τους. Άνθρωποι του πάθους που τ ώ ρ α λυπούνται το οξυγόνο που ξόδεψαν κυνηγώντας ίσκιους. Πρώην εραστές. Πρώην όμορφες γυναίκες. Πρώην συγγραφείς που τ ώ ρ α έχουν ως ύφος το σεβασμό της λευκής σελίδας.
Μέσα σε μια τέτοια λέσχη με ραγισμένες καρδιές και ψαλιδισμένες γλώσσες, ενδέχεται να βρει κανείς τους φίλους του.
Κωστής Παπαγιώργης, Η κόκκινη αλεπού, εκδόσεις Καστανιώτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου