Από αργυρή μοναξιά λαβωμένος
σχεδόν χωρίς καρδιά
κάθε φορά αποτραβιέμαι προς τη νύχτα
ενώ αόρατα βιολιά
παίζουν τραγούδια θλιμμένα μες στη σιγαλιά.
Τι όμορφα που κοιμούνται τα πουλιά.
Τα μάτια όλα σφαλιστά
κι ‘ η νύχτα τρέμει.
Που με πηγαίνει τούτη η μουσική,
τούτη η θάλασσα η λυπημένη.
Ραγισματιές βαθιά,
κι’ανάλαφρες πνοές ανέμου μέσα από βουνά
κι’ ένα φεγγάρι που ανεβαίνει.
Τι εύκολα που πιάνει κουβέντα,
με την ερημιά.
Ποιήματα 1965-1978, Πάτρα 1979.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου