Αισχύλος-Αγαμέμνων (απόσπασμα)

 «...Στήνει ο Άρης στη μέση της σφαγής τον πάγκο του τοκογλύφου,
παίρνει σάρκα ζωντανή και δίνει λίγη στάχτη κι αυτή λειψή στην ζυγαριά του χάλκινου θανάτου, σαν να’ταν λέει καθαρός χρυσός κι όχι λιωμένα νιάτα στο καμίνι του πολέμου.
Και ξυπνάει το θηρίο του μίσους για την εξουσία και τρέφεται με την απελπισία αυτών που έδωσαν άντρες και πήραν στάχτη· και αυτών που έστειλαν κατακτητές και πήραν ούτε μια χούφτα σκόνη απ’την κατακτημένη γη που τους σκέπασε ‐ ούτε αυτό.
Κι ακονίζει το θηρίο της λαϊκής οργής τα νύχια του· μουγκρίζει εκδίκηση και βλέπω να λάμπουν στο σκοτάδι τα μάτια του ‐μάτια θεού εκδικητή‐ και λέω: Να, τώρα χιμάει μαζί με τις φρικτές σκύλες του, τις Ερινύες να επιβάλλουν το δίκαιο του πολέμου: νικητής και νικημένος, νικημένοι.
Η νίκη αφανίζει τον νικητή. Θύμα και θύτης θύματα κι οι δυο. Του Δία ο ακριβοδίκαιος κεραυνός καραδοκεί.
Να μου λείπουν τα πεδία των μαχών κι η δόξα, που αιμορραγεί χρυσάφι μολυσμένο απ’την πλεονεξία.
Δεν θέλω να σκλαβώσω ούτε να σκλαβωθώ.
Ένα παραθυράκι, θέλω στο φτωχικό μου,
να μπαίνει ελεύθερα το φως του ήλιου,
να φωτίζει ελεύθερες καρδιές...»

Αισχύλος-Αγαμέμνων, μετάφραση: Γιώργος Μπλάνας