"Στον Νόμο του Ονειρόχρονου, βάσει του οποίου το σύμπαν αποτελεί μία και μοναδική ενότητα, κανένας δεν μπορεί να διανοηθεί τον ορατό κόσμο ξέχωρα από τον αόρατο. Ο μικρόκοσμος της συνείδησης και του ονειρέματος επεκτείνεται στο άπειρο εξερευνώντας το αχανές διάστημα και επιστρέφει για να εμπλουτίσει την εσωτερική γνώση. ΄Ολα είναι αλληλένδετα. η φύση δίνει ζωή στον άνθρωπο και η ανθρωπότητα δίνει νόημα στη φύση μέσω του πολιτισμού.
Οι νεότεροι ακολούθησαν τα βήματα των Προγόνων παίζοντας ντιτζιρίντου, τη μακριά ξύλινη φλογέρα, άδοντας και αφήνοντας πίσω τα χνάρια τους. Ο θάνατος για τους Αβορίγινες δεν είναι το τέλος αλλά η μετατόπιση του κέντρου της συνείδησης εκεί όπου τα περιγράμματα χάνουν τη συνοχή τους και το περιεχόμενό τους ενοποιείται με την ουσία της ζωής, την πανταχού παρούσα ενέργεια του Ονειρόχρονου.
"Είθε το πνεύμα σου να φτάσει στο στομάχι του ουρανού". [...]
Οι νεότεροι ακολούθησαν τα βήματα των Προγόνων παίζοντας ντιτζιρίντου, τη μακριά ξύλινη φλογέρα, άδοντας και αφήνοντας πίσω τα χνάρια τους. Ο θάνατος για τους Αβορίγινες δεν είναι το τέλος αλλά η μετατόπιση του κέντρου της συνείδησης εκεί όπου τα περιγράμματα χάνουν τη συνοχή τους και το περιεχόμενό τους ενοποιείται με την ουσία της ζωής, την πανταχού παρούσα ενέργεια του Ονειρόχρονου.
"Είθε το πνεύμα σου να φτάσει στο στομάχι του ουρανού". [...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου