Έμαθα τώρα να ταξιδεύω σε δύσκολες θάλασσες·
να βαδίζω γυμνός κι αλησμόνητος
και να γεμίζω τους δρόμους·
ν' ανοίγω ευθείες για να περάσει το φως
να σταματώ, ξαφνικά, στο Νησί σου
με τα μάτια μου στ' ανοιχτά και στ' απέραντα
εκεί που η Ποίηση
τινάζεται σαν απρόσμενη αστραπή
και καρφώνεται
σαν πυράκανθος
στα μαλλιά σου.
Στέλιος Γεράνης (1920-1933), από την έκδοση "Ανθολογία της νέας ελληνικής ποιητικής γενιάς", Εκδόσεις Αγκύρας 1971]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου