Μάτση Χατζηλαζάρου-ΜΙΑ ΧΑΛΚΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ JAVIER VILATO

Γυναίκα με το κεφαλοπάνι
αλλού σήκω το ραβδί σου
μακριά απ’ το φύλακα σκύλο
που δείχνει τα δόντια
μακριά απ’ το βασίλειο του
το βαθύ πηγάδι του θησαυρού
που ’ναι η στέρνα

τόσο σκοτεινή και απτή ετούτη η νύχτα
με ποικίλα χάδια του άσπρου που
τορνεύουν το φουντωτό δένδρο
το χώμα τα πρόσωπα
τα σύννεφα και τη σελήνη τους

τα μαύρα τα γκρίζα ανοιχτά ή σκούρα
το σφρίγος της κάθε χαραξιάς
του Javier Vilato
άσχετο με όποιο θέμα
έχουν ένα είδος ζέστης
αμασχάλης ή παλάμης
έχουν τους ατμούς της καυτής αυλής
ποτισμένης τον Ιούλη η ώρα οχτώ
έχουν εκείνη τη σεληνιακή σαγήνη
που αναδίδουν τα βράχια
πολύ κοντά στη θάλασσα
έχουν μια γοητεία σγουρών μαλλιών
πάνω σε ηλιοκαμένο σβέρκο

τα βλέμματά μου αχόρταγες ακρίδες
παλεύουν να απορροφήσουν
στο διάβα τους
ταυτόχρονα το κάθετι
που προσφέρει η εικόνα
μα εκείνη ξέρει ν’ αντισταθεί
στα μάτια μου έντομα αδηφάγα
κρατά την ένταση για ασπίδα