John Steinbeck - Τα σταφύλια της οργής (απόσπασμα)

“Δεν έχουμε τη δική μας ψυχή. Έχουμε ένα μέρος από μια μεγάλη ψυχή. Μια μεγάλη ψυχή που ανήκει σε όλους...
Θα βρίσκομαι παντού μέσα στο σκοτάδι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου δίνουν μάχη για να φάνε οι πεινασμένοι. Θα βρίσκομαι εκεί όπου ο μπάτσος δέρνει τον ανήμπορο. Θα βρίσκομαι εκεί όπου οι άνθρωποι φωνάζουν επειδή είναι έξαλλοι και δεν αντέχουν άλλο. Αλλά θα βρίσκομαι και εκεί όπου τα παιδιά γελούν επειδή πεινούν μα ξέρουν ότι το δείπνο τα περιμένει. Και θα βρίσκομαι εκεί όταν οι άνθρωποι θα τρώνε τους δικούς τους καρπούς και θα ζουν στα σπίτια που οι ίδιοι έφτιαξαν. Θα βρίσκομαι εκεί…
Και οι εταιρείες, οι τράπεζες εργάζονταν για την δική τους καταδίκη και δεν το ήξεραν. Τα χωράφια ήταν γεμάτα φρούτα, και άνθρωποι που πέθαιναν από την πείνα κινούνταν στους δρόμους. Οι σιταποθήκες ήταν γεμάτες και τα παιδιά των φτωχών μεγάλωναν ραχιτικά, και τα σπυριά της πελάγρας διογκώνονταν στα πλευρά τους. Οι μεγάλες εταιρείες δεν γνώριζαν ότι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ της πείνας και της οργής είναι μια λεπτή γραμμή.”

"Όπως κι αν είναι, πρέπει ο καθένας να κάνει ό,τι μπορεί. Και", λέει, "το μόνο που ενδιαφέρει είναι πως, όποτε γίνεται ένα βηματάκι μπρος, ίσως να γλιστράει λιγάκι πίσω, μα ποτέ ολότελα. Αυτό είναι αποδεδειγμένο", λέει, "κι αυτό σημαίνει πως γίνηκε κάτι σωστό. Σημαίνει κιόλα πως τίποτα δεν πάει χαμένο, όσο κι αν φαίνεται το αντίθετο".
  
John Steinbeck, Τα Σταφύλια της Οργής, μετάφραση: Κοσμάς Πολίτης, εκδόσεις Σ.Ι. Ζαχαρόπουλος.