Ευτυχία Παναγιώτου-Ο σαλταδόρος

Όσο να πει πως

το ψάρι στο δίχτυ δεν είναι ψάρι σε τηγάνι,

τσουρουφλίζεται στις λέξεις του,

στις άτυχες μεταφορές ― τι μαρτύριο.

Να φτύνει το κακό, κι αυτό ακούραστο.

Από τα χείλη του να πιάνεται

και πάλι πίσω, μες στο σάλιο,

το δηλητήριο νʼ αναδεύεται.

Όπως στα παιδικά μας φιλμ,

το φουσκωμένο σύννεφο

μόνο βροχή τού έστελνε από πάνω,

και μέχρι να φτάσει σπίτι

εκείνο πάλι του πετούσε σταυρωτά

καρφιά.

Κι αν είναι, λένε, σαν σφυριά

του ποιητή η δουλειά

είναι γιατί χρειάζεσαι μια σκαλωσιά

νʼ ανέβεις ως το σύννεφο,

στη ρίζα, λένε, τʼ ουρανού νʼ ανέβεις,

με γλίστρημα κανένα

―αλλιώς του κάκου―

κι όχι γιατί είναι σαν σφυρί

η δουλειά του ποιητή.

Ένα ψάρι σε τηγάνι δεν είναι ψάρι σε ταψί.

Ένα ψάρι στο χείλι δεν είναι ψάρι στο δίχτυ.

Μέχρι να γίνει μουσική η φωνή σου,

όσο το σκουριασμένο σώμα από το τρίξιμο

να στήσει πέντε κόκαλα,

με κόντρα αέρα, βρογχικά φυσήματα,

νέα μεγάφωνα μπορεί να ʼρθούνε.

Μα εσένα το μυαλό σου στο χορό.


Ευτυχία Παναγιώτου, «Χορευτές», εκδ. Κέδρος, 2014