Νίκος Καρούζος-Σωρείτης

Το πρωί αποφάσισα ναν τη γράψω επιτέλους εκείνη τη μακρότατη επιστολή, που την είχα συντάξει σ’ ένα δεύτερο σχέδιο αποβραδίς. Κάπου πέντε σελίδες. Τις έβλεπα δίπλα στη μηχανή, δεξιά, τη μια πάνω στην άλλη, και ετοιμαζόμουνα για ν’ αρχίσω την οριστική δαχτυλογράφηση. Ξαφνικά όμως τα γράμματα κινήθηκαν διαλύοντας τις λέξεις, εγίναν ένα πλήθος μυρμήγκια και εφεύγαν απ’ τις κόλλες, που ξαναβρίσκαν έτσι την πλήρη λευκότητα. Τότε κ’ εγώ την ταχυδρόμησα προφορική την επιστολή, κανονικά βέβαια, με γραμματόσημο. Την ίδια μέρα συνέβη και κάτι άλλο. Η κηδεία μου δεν κράτησε παραπάνω από ένα πεντάλεπτο, σαν διαδρομή μεταξύ εκκλησίας και νεκροταφείου, μολονότι η απόσταση δεν ήτανε μικρότερη από χίλια μέτρα. Σταυρός, εξαπτέρυγα, ψαλτάδες, παπάδες, οι τέσσερες που κρατούσαν το φέρετρο, οι συγγενείς, ο κόσμος -, όλοι τους με πήγαιναν τρεχάλα, πραγματικώς αθλητική. Είν’ αδύνατο να σας το περιγράψω, θα ’πρεπε ναν το βλέπατε. Τη μηχανή μου με δύο-τρία καρμπόν, και κάμποσες χαρτοπετσέτες, τ’ άφησα στην παχειά θυρωρίνα. –

«Σύντροφε. Η ομάδα KROP έλαβε το γράμμα σου. Θεωρούμε σωστή την ανάλυση που κάνεις για το “μεταβατικό άτομο”. Η σύναξη την Πέμπτη στο φαράγγι. Δεν έχουμε ακόμη καθορίσει την ώρα, θα τηλεφωνήσουμε».

Μια πρόκα στο παπούτσι μου παραβιάζει

την τρυφερότητα

τι είν’ αυτό το πράμα να οργανώνεις

φεγγοβολήματα

βγες τώρα αμέσως απ’ την άσωτη φαντασία σου

η έμφαση λιωμένη μ’ άγρια ποδοπατήματα.

Ιθαγενής του πανάρχαιου άλγους. Βουβωνοκήλη της θεότητας το φουσκωτό κείνο σύγνεφο πέρα; Κ’ η αλήθεια παραθερισμός στο Είναι; Καλύτερα να πούμε μονοπλάνο, λεξιλόγιο σε εκκρεμότητα. Τι σφύζει στα φωσφορίζοντα; Στον οισοφάγο δεν υπάρχει νομοθεσία. Η αδράνεια: το ονείρατο της ύλης, με όσφρηση του μαύρου σε λευκοπάθεια. Μουδιάζει άραγε ο αγέρας;

Το κακάο ψήνεται, γιουχαϊντί γιουχαϊντά,

πίνεται δεν πίνεται, γιουχαϊντί αϊντά...

Μ’ ένα σπαθί μισολιπόθυμο. Vous etes un homme de paille. Μήπως ο Μαχάτμα; Ξέρετε τι του είπα κάποτε στον ύπνο μου; «Σεβάσμιε θα σε σκοτώσουν, έχω τις πληροφορίες μου. Σήμερα να μην πας στον τόπο της προσευχής σου...» Δεν αποσπάστηκε απ’ το χαμόγελο ο Μαχάτμα. «Εγώ θα πάω», είπε, «για την προσευχή μου. αυτή είν’ η δουλειά μου σήμερα. ο δολοφόνος απ’ τη μεριά του θα κάνει τη δική του δουλειά». Σύντροφε, αν μου εμπιστεύεσαι ομορφιά, η ουσία είναι τούτη κι απομόναχη. Σε καλημερίζω. –

Χειμερινός κολυμβητής; - όχι.
χειμερινός ηλίθιος – ναι.

Διαστήματα πεταλούδας, αχραντισμός. Έχοντας ιδιόχτητο πρωί και έχοντας ιδιόχτητο μεσημέρι. Κάθε ευμένεια στο γεγονός πως η κόλαση δεν έχει κανέναν αντίχτυπο. Βρισκόμαστε σε κλειστό ποδηλατοδρόμιο, αλλά χωρίς αναπαυσάρια ιδεολογίας, το δάσος καιγότανε διαστέλλοντας φωτοσκιάσεις, αμφιφρένεια, μαχόμενη ανάληψη του κυκλάμινου. Μέσα στο κορμί μας είν’ όλες οι αποφάσεις κι ο ήλιος δε δίνει γι’ αυτό δεκαράκι. Πάρε το γούνινο δίκυκλο, σφαίρα στην Προϊστορία, μασουλώντας ναδίρ, προς τα μέσα πεπτόνη. Δεν είναι λεκτική αμηχανία η λάμψη που παράγει ο κυκλόθυμος. Η ελπίδα: ρυπαρότητα. Να εφαρμόσετε τη λογική. Η Βαρόνη von Huhnerstall; Η φημισμένη ορνιθολόγος; Επιστρέψτε μου να συστηθώ: Fuchs. Αχ Ερνεστίνα...

Ο Δίας είχε την εξουσία να διπλασιάζει τη νύχτα για να πολλαπλασιάζει τον έρωτα. Προσωπική χρήση της θεϊκιάς πάντοδυναμίας. «Προσέχετε τη χλόη, συμπεριφέρεται σοσιαλιστικά», το μήνυμα είν’ από άλλη μυθολογία. Σύντροφε, θα κατεδαφίσουμε ποτέ την κοινωνική δυστυχία; Χρωστούμε την πάλη, βεβαίως. Αύριο περιμένω να συναχτούμε χαρούμενοι, για να γλιτώσουμε τη διαλεχτική της επαναστατικής αιθρίας απ’ τις ανούσιες θεωρητικές συζητήσεις. Κάθε καλό στην οργή του λαού κι ας αναπνέουμε οράματα. είμαστε γι’αυτό ακριβώς οι καλύτεροι της Ιστορίας.

Εργάσου τώρα στου εαυτού την εκμηδένιση

κραυγάζοντας «κάτω οι μιαροί παρασημάδες»

εμείς μπορούμε να δώσουμε τη ζωή μας μέσα σ’ ένα

συλλαλητήριο

εσείς τι μπορείτε;

Αντισεισμικός τάφος