Ένα λιμάνι είναι γοητευτική διαμονή για μια κουρασμένη από τους αγώνες της ζωής ψυχή. Ο διάπλατος ουρανός, η κινητική αρχιτεκτονική των νεφών, οι αλλαγές των χρωματισμών της θάλασσας, το λαμπύρισμα των φάρων, είναι ένα πρίσμα κατά θαυμαστό τρόπο κατάλληλο να διασκεδάζει χωρίς να κουράζει τα μάτια.
Οι σπαθάτες μορφές των καραβιών με τις περίπλοκες εξαρτύσεις, που η φουσκοθαλασσιά αποτυπώνει πάνω τους αρμονικές ταλαντώσεις, βοηθούν να κρατάει η ψυχή την αγάπη του ρυθμού και της ομορφιάς. Κι έπειτα, κυρίως, υπάρχει ένα είδος μυστηριώδους και αριστοκρατικής απόλαυσης για κείνον που δεν έχει πια ούτε περιέργεια, ούτε φιλοδοξία, όταν ατενίζει ξαπλωμένος στον εξώστη μπελβεντέρε, ή ακουμπισμένος με τους αγκώνες στον μόλο, όλες τούτες τις κινήσεις εκείνων που αναχωρούν κι εκείνων που επιστρέφουν, εκείνων που έχουν ακόμη τη δύναμη να θέλουν, την επιθυμία να ταξιδέψουν ή να πλουτίσουν.
Charles Baudelaire, Η Μελαγχολία του Παρισιού, μικρά πεζά ποιήματα, μτφ. Μαριάννα Παπουτσοπούλου, Bibliothèque, 2019
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου