Έπρεπε, κορίτσι μου άγριο,
τον χρόνο και πάλι να κερδίσουμε,
να κάνουμε πισωπατώντας όλη την απόσταση
της ζωής μας, φιλί το φιλί,
και σ’ έναν τόπο να συνάξουμε ό,τι άχαρο
είχαμε δώσει, ανακαλύπτοντας ο ένας μας στον άλλο
τον μυστικό εκείνο δρόμο
που πήγαινε φέρνοντας τα πόδια σου πιο κοντά στα δικά μου,
και έτσι βλέπεις τώρα κάτω από το στόμα μου
και πάλι το φυτό το ανικανοποίητο
της ζωής σου όλο να μακραίνει τις ρίζες του, για να τις φτάσει
ίσαμε την καρδιά μου που σε περίμενε νά ’ρθεις.
Και οι πόλεις μας οι χωριστές
τη νύχτα σμίγουνε που μας ενώνει.
Της κάθε ημέρας το φως
τη φλόγα ή την ανάπαυσή του
μας φέρνει, αντλώντας τες μέσ’ απ’ τον χρόνο,
και έτσι εμάς ξεθάβεται
στη σκιά ή στο φως ο θησαυρός μας,
και έτσι φιλούν τη ζωή εμάς τα φιλιά μας:
ο έρωτας όλος στον έρωτά μας είναι κλεισμένος
και όλη η δίψα στην αγκαλιά μας μέσα σβήνει.
Εδώ είμαστε επί τέλους φάτσα-φάτσα,
έχουμε βρει πια ο ένας τον άλλον,
δεν έχουμε τίποτα χάσει.
Σμίξει έχουμε χείλη με χείλη,
χίλιες έχουμε φορές αλλάξει,
ανάμεσά μας είναι ο θάνατος και η ζωή,
όλα όσα κουβαλήσαμε
στον πάτο τα πετάμε της θάλασσας
σαν πεθαμένα παράσημα,
και ό,τι μάθαμε
αποδείχθηκε άχρηστο:
απ’ την αρχή λοιπόν ξεκινάμε,
και τελειώνουμε ξανά
και ζωή και θάνατο.
Και εδώ επιζούμε
άμωμοι, άσπιλοι, με την αγνότητα που οι ίδιοι εμείς χαλκέψαμε,
πλατύτερη απ’ τη γη
που δεν μπορεί να μας βγάλει πιά έξω από την πορεία μας,
όντας αιώνιοι σαν τη φωτιά που θα καίει
όσο θα διαρκεί η ζωή και θα υπάρχει.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου