Χρίστος Λάσκαρης- Βραδιάζει στην άδεια του κάμαρη

Τους ποιητές, σκέφτεται,
καθώς ακούει να φτάνουν ως εδώ
μες στη μονήρη του κάμαρη,
οι γόοι τους.

Ανάμεσά τους,
οι πιο αγαπημένοι του

όπως
ο Κ. Π. Καβάφης,
που βλέποντας τα άθλια γηρατειά του,
δεν έχει εγκαρτέρηση καμιά
κι εκλιπαρεί την Ποίηση
τα φάρμακά της να του φέρει…

ή,
ο Κώστας Καρυωτάκης,
που αλυχτάει
μες στην απομόνωσή του αβοήθητος:
«δεν είναι πια τραγούδι αυτό,
δεν είναι αχός ανθρώπινος…»

κι από τα βάθη η Σαπφώ όλο παράπονο:
«κι αν το φεγγάρι έγειρε,
βασίλεψε κι η πούλια,
είναι μεσάνυχτα –
περνά περνά η ώρα
κι εγώ κοιμάμαι μόνη.»

Αύγουστος 1997-Νοέμβριος 2003

Από τη συλλογή Απόγευμα προς βράδυ (2006) και στη συγκεντρωτική έκδοση Ποιήματα, Τύρφη 2022.