Νίκος Καρούζος - «Θρίαμβος χρόνου»

 [Θρίαμβος χρόνου]

Φιλοσοφείς τρυφερότητα

χωρίς φιλοσοφία˙

στέργεις αιωνιότητα

μονάχα με το βλέμμα˙

είσαι μια ζωντανή βαθειά˙

σελίδα σώματος

π’ αστράφτει σε παρθενικότητα.

Ο χρόνος ειν’ ακόμη για σένα

θρίαμβος

και σου τον εύχομαι πάντα.  

29.08.1984

[Σελ.7]

---

Ιθάκη δεν υπάρχει, Πηνελόπη,

και οι μνηστήρες είναι

μια δική σου μουσική˙

χωρίς οργανοπαίχτες.

13.07.1984

[Σελ.11]

---

[Παραίνεση]

 

Στη μικρούλα κι άγνωστη

φίλη μου Μαρία, την κόρη

του Σταύρου-

Να μη λυπάσαι που πέφτουν

τα φύλλα φθινόπωρο.

Η δική σου τρυφερότητα θαν τα φέρει

και πάλι στα δέντρα.

Δάκρυα μη χαλνάς˙ όλοι ανήκουμε

στην ανάσταση.

Νοέμβριος ‘86

[Σελ.21]

Παροξυσμοί αρχαίας ευτυχίας

το παιδί και τα χέρια του.

12.07.1984

***

Πηγάδι τα ουράνια κι ο ήλιος

ερωμένος

η θάλασσα στα χρώματα πριν

απ' τη μαυροσύνη

με γόνατα σαν δόρατα ενάντια

στο θάνατο

και στους μεγάλους υδραργυρικούς

καθρέφτες.

13.07.1984

***

Θερίζοντας ύπνο στις

ημέρες μας

μη λησμονεί την εγρήγορση.

Δεν υφίσταται πλάστιγγα.

13.07.1984

***

Ιθάκη δεν υπάρχει, Πηνελόπη,

και οι μνηστήρες είναι

μια δική σου μουσική•

χωρίς οργανοπαίχτες.

13.07.1984

***

Κι αν απ' το 2000 μ.Χ.

ενθυμείσαι φυλλώματα

κάνε λιγάκι τη σκέψη σου

σκόνη

για να αιωρείται μεσημεράκι

τ' όνομά μου.

25.07.1984

***

Μαρία

Είμαστε στην

αβυσσαλέα

πραγματικότητα.

Εσύ με αγγελικό

τρόπο

να εγκαινιάσεις

ανάμεσα στον ήλιο

τη μεγάλη του έρωτα

γαλήνη.

3.12.1984

***

Φωνές αγάπης

πανικού

μεγάλες φλόγες

ματαιότητας

αν και δεν έχω

τα γυαλιά μου.

22.12.1984

***

Κι αν χιονίζει στο πνεύμα

κι αν κρυώνουν οι μεγάλες

ιδέες

ο κόσμος πρέπει να προχωρήσει.

5.01.1985

***

Όταν έχουμε ομορφιά

στο ποτήρι μας

νοσταλγούμε σπαραχτικά

λαϊκά τραγούδια

της αληθινής εποχής

που πέρασε για πάντα.

24.10.1986

***

Πάντα πίναμε, πάντα

θρηνούσαμε•

ωστόσο δρεπανίζει

ο θάνατος

χαρές και λύπες και

διάρκειες

εμβυθίζοντας την

αγάπη

στο τίποτα.

24.10.1986

***

Αγνό που είναι το

ηλιόφωτο

βγαίνοντας χαράματα

στη λεωφόρο.

Σχεδόν αποκλείουμε

τη ματαιότητα•

την τροφό της κακιάς

ευδαιμονίας. Τέλος.

24.10.1986

***

Εξωραΐζουμε

τη νύχτα

χωρίς ιδεολογίες•

μονάχα πιστεύοντας

άνθηση•

θα υπάρξουμε

οπωσδήποτε

κι αύριο.

24.10.1986

***

Η νύχτα η βάναυση

που μας πληγώνει

και

πληγή δε γνωρίζει μέσα

στο μαύρο

24.10.1986

***

ΦΕΓΓΟΝΤΑΣ

Χρωματιστά βιώματα σήμερα

στο άπειρο•

λέξεις που ερωτεύονται λέξεις

ερήμην της θεότητας•

τόσα χρόνια πίσω στο δράμα

της ηλικίας

με τόσους ήλιους αδιάφορους

να ξεπροβάλλουν

ένας αόριστος της γραμματικής

από αχόρταγες δεκαετίες•

είμαι όμως ο λάτρης του παρόντος-

αυτό και μόνο.

Κάποτε η μνήμη αρέσει ίσως

να γίνει τ' ουρανού η απήχηση.

9.11.1986

ΧΑΡΑΜΑΤΑ

Θα 'θελα να πω τη μοναξιά μου

στα λαμπερά σου ματόκλαδα

μικρούλα Μαρία της υπάρξεως

που δεν έχει χρονικές ποσότητες

ούτε συσσωρεύεται

στους ορόφους της γραφειοκρατίας.

Είσαι φλόγα κι ανατρέφεις μόνη

σου

το φως έως την έσχατην ώρα

του Ιησού

με αστραπές φιλόξενες απέναντι

στην ταπεινή μας όραση.

Κι άμα βρέχει νιώθουμε παράξενη

ευτυχία.

9.11.1986

Για τα γενέθλια της μικρούλας

φίλης μου Μαρίας.

Άροτρο που οργώνει στο χιόνι

την ύπαρξη

κείνη η βαθύτερη νόηση στα

φρένα.

Σχεδόν η λήξη της ομορφιάς.

Νυχτερινά κλάματα• γόοι της

θεάς Αφροδίτης

το σκοτάδι συμφιλιώνει και

αφοπλίζει την απελπισία.

21.11.1986

Στη μικρούλα Μαρία —

Για τα γενέθλια της- χρόνια πολλά!

Η λάμψη υπόκειται στην επιστήμη

— βεβαίως —

μα ό,τι φωτίζει είν' αδιαίρετο.

Περίπου τραγωδία;

Ίσως οι αμνοί να είναι ανυπόφοροι

και ο Ευριπίδης

να φτύνει λυκόφωτα εκτός των

στίχων

έξω από κάθε θεατρική παράσταση

μνημονεύοντας

εαρινό σαξόφωνο

ματωμένες Βάκχες — οπώρες

που μηδενίζουν έρωτες.

21.11.1986

ΦΟΡΟΣ ΤΙΜΗΣ ΣΤΟ ΜΑΡΚΟ ΒΑΜΒΑΚΑΡΗ

Τρυφερότητα φυλακής

ελεγείες χαρούμενης

λύπης

η πλήρης αυτοεκμηδένηση

και επομένως φως

πανύψηλο!

ΣΗΜΕΙΩΜΑΤΑ

Αγαπητή μου Μαρία

Λένε άνευ όρων• αυτό

μην το ακούσεις.

Έχε όρους αιωνιότητας,

εγώ σε συμβουλεύω.

Καλοκαίρι του 1984.

Αγαπητέ μου Σταύρο

Πάντοτε χαιρετισμούς

στη Μαρία.—

9.11.1986, ώρα 5.30.

Αυτά τα ποιήματα που

γράφω στο Dada είναι

της Μαρίας, κόρης

του φίλου μου Σταύρου.

Της ανήκουν, απολύτως.

9.11.1986, ώρα 6 πρωινή.—

Νίκος Καρούζος - Θρίαμβος χρόνου – Απόπειρα, 1997

Πηγή: https://www.monocleread.gr/2019/09/17/nikos-karouzos-thriambos-xronou/