Επιστρέφω κάθε τόσο στη μικρή πατρίδα και πουθενά δεν είδα ν’ ανθίζει η μνήμη του
Κι όμως αυτό το ασήμαντο απόπαιδο τουρκόφωνων προσφύγων έζησε εντόνως την εξόχως σημαντική αγωνία του ανθρώπου να μοιράζει το κορμί του στα δυο
Γι’ αυτό κι εγώ όπως άλλοι στους δρόμους εικονοστάσι εδώ θα χτίσω στον Πολυχρόνη Μπαϊρακταρίδη τον παιδικό μου φίλο που κούραζε τα κοτσύφια άλλοτε μες στο βαθύ το χιόνι και σαν έγινε παλικάρι κούραζε την καρδιά του πια ανάμεσα σε δυο καημούς την κόρη της Ανατολής και το παιδί της Δύσης
Τον συναντούσα θυμάμαι έναν καιρό στην τρίτη θέση της γραμμής Θεσσαλονίκη-Μυτιλήνη να κατεβαίνει στις ελιές μέρες του φθινοπώρου κι άνοιξη ν’ ανεβαίνει στις φορτωμένες κερασιές των παιδικών μας χρόνων
Χρυσό παιδί κακότυχο και τι να πεις
Σαν μετανάστης Αφγανός σε τόπο ξένο παρέδωσε το κορμί του ενώ και τη μανούλα του παλιό κυρτό γεφύρι δεν άφησε η αδελφούλα του να κλάψει το γιο στη γλώσσα της
(Χαμηλά ποτάμια, Μελάνι, 2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου