Karl Marx-Ερωτικά ποιήματα

Τα Δυο Αστέρια

Πολύ μακριά
στα βάθη τ’ ουρανού
Ζούνε δυο μικρά
χαριτωμένα άστρα
Που αιώνια απομακρύνονται
το ένα απ’ τ’ άλλο
Κι αιώνια προσπαθούνε
να πλησιάσουν.

Απλώνουν τα φτερά τους
τ’ αραχνοΰφαντα
Για να ‘ρθουνε το ένα
δίπλα στο άλλο
Αλλά και τα δυό τους
φεύγουν προς τα πίσω
κάθε φορά που πρόκειται
ν’ αγγίξουν.

Τζένη, γνωρίζεις
Αυτά τ’ αστέρια;
Ή θά πρέπει μήπως
να σου πω στ’ αλήθεια
Ότι δε μας μοιάζουν-
Γιατί είμαστε πάντα μαζί.

Εκεί πέρα
στο άπειρο Σύμπαν
Μέσα από το πόλεμο
των φυσικών στοιχείων
Φτάνει στη καρδιά σου
το ρέμα της αγάπης μου,
Της ανυπομονησίας μου
και της θλίψης.

`

*

Σονέτα Για Τη Τζένη

Ι
Πάρε όλα, πάρε όλα τα τραγούδια μου
Που απλώνει ταπεινά ο έρωτας στα πόδια σου,
Όταν η πλούσια μελωδία της Λύρας μου,
Αφήνει την ψυχή ελεύθερα να λάμπει.

Ώ! Ας έβρισκε η ηχώ του τραγουδιού τη δύναμη
Να ξεγελάει την αγωνία με τρυφερές ωδές,
Με πάθος να γεμίζει τον χτύπο του σφιγμού
Έτσι που τέλεια η καρδιά σου να χτυπάει,

Τότε θα γίνω μάρτυρας από μακρυά
Του πώς η Νίκη σε φωτίζει πάλι,
Τότε θα πολεμήσω με άλλη δύναμη,
Κι η μουσική μου στο ψηλότερο σημείο θ’ αγγίξει,

Ελεύθερος και μεταμορφωμένος
Θα παίξω τις χορδές του τραγουδιού μου,
Και με γλυκό παράπονο θ’ αφήσω
Τη Λύρα μου να κλάψει.

`
ΙΙ

Για μένα ας μην υπάρξει γήινη φήμη
Που να διασχίζει τα έθνη και τις χώρες
Και να τα υποδουλώνει στη συγκίνησή της
Και στον απόμακρο αντίλαλό της
Για μένα μόνο η λάμψη των ματιών σου ,
Και η καρδιά σου που ευτυχία τη ζεσταίνει
΄Η δύο δάκρυα που πέφτουνε στραγγίζοντας
Τα μάτια σου όταν ακούς τραγούδια .
Αν τα ‘χω αυτά , χαρούμενα η ψυχή μου θ’ αναπνεύσει
Μελωδικά σαν το παράπονο της Λύρας μου ,
Κι ο δεξιοτέχνης μουσικός θα ξεψυχήσει ,
΄Ωσπου να φτάσω στο σκοπό που έχω εξυμνήσει ,
Εκεί θα κέρδιζα το πιο ακριβό βραβείο –
Κάνοντας ομορφότερα να μοιάζουν στην καρδιά σου
Τόσο ο πόνος σου όσο και η χαρά σου
`
*

Τελευταίο Σονέτο Για Τη Τζένη

Απόμεινε ακόμη ένα πράγμα να σου πώ
Για να σ’ αποχαιρετήσω μικρό μου παιδί
Τώρα που το τραγούδι μου τελειώνει,
Είναι τα τελευταία κύματα των ασημένιων παλμών

Και της φουσκοθαλασσιάς όπου χαρίζει τη
Μουσική της, η ανάσα της Τζένης μου.
Σα χελιδόνι πάνω από γκρεμό
Πέφτει το σούρουπο στους καταρράκτες

Και στ’ απέραντα δάση,
Οι ευκίνητες στιγμές της ζωής συνεχίζουν
Βιαστικά να κυλούν ώσπου πάλι να βρούνε
Σε σένα τα όρια της απόλυτης τελειότητας.

Θαρραλέα ντυμένες με χιτώνες φωτιάς
Που κυματίζουνε, περήφανες καρδιές εξυψωμένες
Και μεταμορφωμένες απ’ το διάφανο φώς,
Ελεύθερες τώρα δεσπόζουν για πάντα,

Κι έτσι εγώ σταθερά θα μπορώ να πατήσω
Μέσα στο απέραντο διάστημα,
Νικώντας κάθε πόνο στη λάμψη του προσώπου σου
Τη στιγμή που τα όνειρα πάλι προβάλλουν
Σαν αστραπές γύρω απ’ το Δένδρο της Ζωής.
`
*
ΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
Ποτέ μου δεν θα βρω λίγη γαλήνη
Κι αυτό είναι το μαρτύριό της Ψυχής μου,
Ποτέ δεν θα μπορέσω να ησυχάσω
Πρέπει να βασανίζομαι για πάντα.
Οι άλλοι νιώθουνε συχνά αλαζονεία
Κάθε που οι στιγμές κυλούν ειρηνικά,
Τον εαυτό τους ξέρουν να συγχαίρουν
Και να λένε ευχαριστώ στην προσευχή τους.
Έχω εμπλακεί σʼ ατέλειωτη διαμάχη,
Ατέλειωτος βρασμός ατέλειωτος εφιάλτης
Στη Ζωή μου δεν μπορώ να κρατηθώ,
Και στο ρυθμό της δε γίνεται να μπω.
Το νόημα τʼ Ουρανού θα καταλάβαινα
Κι ίσως στα χέρια κράταγα τον κόσμο,
Νομίζω, αν αγαπούσα κι αν μισούσα
Το άστρο μου θα έλαμπε πιο έντονα.
Μʼ όλα τα πράγματα θα πρέπει να παλέψω
Και μʼ όλες των Θεών τις ευλογίες,
Κι όλη τη γνώση μέσα μου θα έκλεινα,
Εξερευνώντας το Τραγούδι και την Τέχνη.
Τις λέξεις τότε θα κατάστρεφα για πάντα,
Καινούργιους κόσμους δεν θα έφτιαχνα μʼ αυτές,
Αφού δεν θα μπορούσαν νʼ ακούσουν τη φωνή μου,
Όταν σε δίνη μαγική θα έφευγαν βουβές.
`
*
ΤΟ ΔΗΛΗΤΗΡΙΟ
Πάνω στα χέρια σου αγάπη μου
Που συχνά φιλούσα
Τόσοι και τόσοι δαίμονες προσπάθησαν
Να κλέψουν την ψυχή μου.
Ω, το γλυκό φαρμάκι βρήκε τρόπο
Και μπήκε μέσα στην καρδιά μου
Και τα μάτια μου, που άλλοτε χαιρόντουσαν,
Τώρα βυθιστήκανε στη λύπη.
Το δηλητήριο μου το ʽδωσες εσύ,
Γλυκιά μου μάγισσα,
Πάρε λοιπόν το νου και τη ζωή μου,
Και δέξου μέσα σου το κάθε τι δικό μου.
Έτσι θα επουλώσεις τις πληγές
Που το γλυκό σου δηλητήριο άνοιξε.
Μην περιμένεις πια και μη διστάσεις!

Το δηλητήριο κατατρώει τη ζωή μου. 

Καρλ Μαρξ, «Ερωτικά ποιήματα» (εισαγωγή -μετάφραση: Ευγένιος Αρανίτσης), εκδ. Ερατώ, 1982

Πηγή: http://www.poiein.gr/2017/06/12/eane-iani-anuoeeu-dhiethiaoa-aeoaauath-iaouonaoc-aoayieio-anaissooco-aea-anaoth-1982/