Δήμητρα Χριστοδούλου - Αποχαιρετισμός

Έχω πάντα έναν ίσκιο στο πρόσωπο:
Σηκώνει καταπάνω μου ο θεός
Την αρκουδίσια του πατούσα.
Αλλά δεν λέω λέξη. Μελετώ.
Με αποφεύγουν όλα τα λουλούδια
Μήπως τα φθείρει σκοτεινή φιλομάθεια.
Μα δεν μιλάω. Τον σπουδάζω τον τρόμο
Αυτού του τιτάνιου πέλματος.
Κρατώ για τον εχθρό με πείσμα
Το χαμόγελο του θαμμένου χρυσού.
Και ζω ακουμπώντας τα χείλη μου
Το ένα στην χάραξη του άλλου
Όπως επάνω στη λευκή κλωστή του ορίζοντα
Ακουμπούν ο ουρανός και η θάλασσα
Χωρίς ποτέ ν’ αγγίξει τ’ άστρα
Ο γιγάντιος ο βόγγος του νερού.

Σύντομα φεύγω. Και τα ποιήματά μου
Θα τα σαρκάσουν οι σεισμοί του καιρού.
Η αρχαία γλώσσα τους θα ταφεί στα ερείπια
Μιας πόλης αμαθών και δαρμένων.
Φωνάζουν, κλαίνε, ικετεύουνε
Και πάλι κατεβαίνει πάνω τους
Της σιωπής το τερατώδες πάτημα,

Ο κρότος τούβλων και σιδερικών.

Ευγενής ναυσιπλοΐα, 2021