Δημήτρης Αρμάος - Ποιήματα

ΟΡΙΟ ΤΟΥ ΖΩΝΤΟΣ

 

Μυσταγωγία είναι κι όταν

Δυο αδελφές ματιές αλληλοσφάζονται

 

Έξω από τα’ άγιο βήμα

Αθώα καμιά.

 

ΕΞΟΔΟΣ

 

Στο βάθος παραμένει αλύγιστη μια θέληση ζωής και μια κατάρα

Εκεί που οι στίχοι γύρευαν δικαίωμα

 

Προβαίναν όμως τα δυο χέρια σου

Με τη ρυμοτομία τους    κανονική κι αλάνθαστη

Και πάντα ξέφευγες εσύ με μαεστρία

 

Έρχεται πάντως η καρδιά πάλι στη θέση της

Στις αρτηρίες μου κυλά το αίμα πάλι

Μηδαμινότατη διακύμανση    παλιά κι ανούσια ιστορία

Συμβαίνει σ’ όλους.

 

ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΠΟΝΟΥ: Η ΧΑΡΑ

 

Σώματα ηδύποτα που αφρίζουν

 

Σαν έρχονται κοντά

Ό,τι σε δαύτα σε μεθά

Οράματα και ξωτικά

Δεν το σκορπίζουν.

 

ΕΥΘΥΜΟ ΝΑΥΑΓΙΟ

 

Ο έρωτάς μας σώθηκε μέσα στα κοίλα πλοία

Σκέδασε

Λάδι από τον παλιό κορμό

Γυναίκειου θάλαμου άλμης

Ίδιος με νόστο καλοσύνης

 

Πέτρα

Μια πέτρα που λαλεί

Τον λέει με τ’ όνομά του

 

Αυτός δεν φθέγγεται

Γιορτάζει

 

ΚΑΛΕΙΔΟΣΚΟΠΙΟ

 

Το πρόβλημα του κόσμου   λόγια απλά

Ό,τι γι’ αυτόν μπορούμε να γνωρίζουμε

Δεν είναι ο χρόνος ως συνεστραμμένος βρόχος

Δεν είναι ο χώρος μια ουροβόρα φιάλη

Δεν είναι οι άπειρες μονάχα όψεις της τύχης

Παρά που η μνήμη αδυνατεί να συγκρατήσει

Κάτι που ίσως ξανάγινε

Μέσα στην αναστάτωση την ύφανση την ξύφανση

Τόσες στιγμές που μας ορίζουν και μας χάνουν   είναι η μνήμη

Που αρχίζει πάντα απ’ το μηδέν χωρίς ανία.

 

ΕΚΤΩΡ

 

Ένα μονάχα πρόσωπο

Στην πρωταυγή του κόσμου

Πανάκριβο όσο ολάκεροι στρατοί

Γιατ’ η ψυχή του δεν ήταν στον πόλεμο

 

Κι αν ο τεχνίτης γρηγορεί και ξέρει

Τι καρδιά

Να χτίσεις τέτοιον ήρωα

Για να λάμψει

Πάρα

Πάνω

Κάποιος άλλος!

 

ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ ΚΆΤΩ ΑΠ’ ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΑΚΑΤΑΒΛΗΤΗ

 

Δε θα ’δινε κανείς ούτε μια μέρα απ’ την τρεχούμενη ζωή του για τη δόξα

Και θα ’δινε όσες του μελλόντανε ζωές   με κάθε πίστη στην υπόσχεση

Για νιότη πρόθυμη και υγεία και λάμψη

Ιδίως κωπηλατώντας έξω από το κέντρο του

Πλην όλοι αλλιώς    διαψεύδοντάς το

ε ι ς   μ ά τ η ν

 

Στη δίχως όρια χόρδιση της στάφνης

Ανάμεσα σε εντερικούς βορβορυγμούς κι έναν Vivaldi απ’ τα επουράνια

(Δεν είναι τιποτένιο)    υπάρχουμε όλοι   απαραιτήτως   πάντοτε

 

Το φως έχει στα σκοτεινά μας σπλάχνα αγκιστρωθεί

Και μας σηκώνει

 

ΠΡΩΙΝΟ ΕΜΒΑΤΗΡΙΟ

 

Όχι δεν έχω γεννηθεί για τη μελαγχολία

Ώρα να πάψει ετούτο το μονότονο τραγούδι ετών

Υπάρχει έξω από μένανε ο καιρός

Και πάνω απ’ τον καιρό που μόνο φθείρεται

Το θαύμα των σωμάτων

Ό,τι πνευματικότερο χάρισε ο ουρανός

Στα πλάσματα που κλαίνε για να παίζουν

 

ΤΥΧΕΣ ΑΝΤΙ΄ΚΡΥ

 

Ιάσων    τον πρόσμενε ο πατέρας να του παραδώσει το βασίλειο

Τον άλλον τον Θησέα τον βρήκε η διαδοχή μάλλον απρόσμενα

Φύγαν κι οι δυο απ’ τους τόπους αριστείας τους με τις βασιλοπούλες

 

Η μάγισσα έσπειρε παρελθόν και μέλλον στο καζάνι του έρωτα

Του Μίνωα και της Πασιφάης η θυγατέρα ίσως θεώθηκε

Η μια στην αγκαλιά της ζωής

Και η άλλη στου θανάτου

 

Παιδιά στο μύθο χωρίς όνομα!

 

 

ΑΝΑΝΗΨΗ

 

Την ίδια τούτην ώρα    ουδόλως μια ξεχωριστή

Κάποιοι παραπατούν στη σκαλωσιά τους

Κι άλλοι πηδάνε από παράθυρα αποβάθρες οδογέφυρες

Αδημονούν σε χειρουργεία τουρτουρίζοντας χιλιάδες

Σε κοιμητήρια συνοδεύουν πρόσωπα που αγάπησαν

Κάμποσοι αφήνουν τα μωρά τους σε άγνωστα κατώφλια

Ή τεμαχίζουνε με συντριβή καρδίας τις ερωμένες τους

Μαίνονται πόλεμοι θερίζει η πείνα χάνονται

Νέοι άνθρωποι από ανίκητες αρρώστιες

Κι όλο αυτό μένει έξω απ’ την ποίηση       η   ζ ω ή

 

Κλήρα για την αδηφαγία σου

Μια κεφαλή καρφίτσας κι όχι το βουνό

Μια τρίχα της μες στο νιπτήρα σου όχι η κόρη

Η Τρίτη αντιγραφή κι όχι άθροισμα βιωμάτων

Τι λες λοιπόν τι τραγουδάς και χάνεις τη λαλιά σου;

Δεν πας να μάσεις λάχανα να φάει η φαμελιά σου;

 

Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/%CF%80%CE%BF%CE%AF%CE%B7%CF%83%CE%B7-%CE%B3%CE%B9%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CE%BD-%CF%83%CE%B5%CF%80%CF%84%CE%AD%CE%BC%CE%B2%CF%81%CE%B9%CE%BF-%CE%BC-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%BD%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CE%BB/