ΣΟΦΟΚΛΗΣ Οἰδίπους ἐπὶ Κολωνῷ (1224-1238

 μὴ φῦναι τὸν ἅπαντα νι- [αντ.]

1225κᾷ λόγον· τὸ δ᾽, ἐπεὶ φανῇ,

βῆναι κεῖσ᾽ ὁπόθεν περ ἥ-

κει πολὺ δεύτερον ὡς τάχιστα.

ὡς εὖτ᾽ ἂν τὸ νέον παρῇ

1230κούφας ἀφροσύνας φέρον,

τίς πλάγχθη πολὺ μόχθος ἔ-

ξω; τίς οὐ καμάτων ἔνι;

φθόνος, στάσεις, ἔρις, μάχαι

1235καὶ φόνοι· τό τε κατάμεμπτον ἐπιλέλογχε

πύματον ἀκρατὲς ἀπροσόμιλον

γῆρας ἄφιλον, ἵνα πρόπαντα

κακὰ κακῶν ξυνοικεῖ

..................................................................

Το να μην έχεις γεννηθεί,
1225αυτό είναι το καλύτερο·
το δεύτερο καλό, αν έχεις
γεννηθεί, να πας το γρηγορότερο
εκεί απ᾽ όπου βγήκες.
Γιατί, μόλις περάσει η πρώτη νιότη,
1230με την ανέμελή της αφροσύνη,
ποιός, πες μου, ποιός μόχθος απέξω μένει;
ποιός κάματος δεν μπαίνει στη ζωή μας;
Φθόνος και στάσεις, μαλώματα και μάχες,
1235φόνοι, και τελευταίο εκείνο το επονείδιστο,
τα γηρατειά· άνευρα, άφιλα, ασυντρόφευτα,
όπου του κόσμου τα χειρότερα
κακά συγκατοικούν.
Μετάφραση: Δ. Ν. Μαρωνίτης