Νίκος-Αλέξης Ασλάνογλου - Φροντιστήρια

Μέσα σε ολάνθιστες φωνές συνθλίβομαι

Ω, φροντιστήρια συνοικιακά πίσω από μάντρες κι εργοτάξια

τα δειλινά καθώς γυρίζουν τα ποδήλατα

νιώθω μέσ' από την κουρασμένη μου έπαρση να έρχεται

ο βροχερός απόηχος αιφνίδιας μπόρας

Τα χρόνια φεύγουν, χαιρετούν ευγενικά οι ανέντιμοι

τα εργοστάσια αρχίζουν ολονύχτια βάρδια

τα τρένα ασθμαίνουν σαν παιδιά που γέρασαν

φώτα και ψίθυροι στην ανοιξιάτικη άπνοια

Και υπομένω μόνος μες στο σύθαμπο

μιαν απραξία που εξοντώνει κάθε νύχτα το μειλίχιο φως

την καθημερινή ροή, την εργαζόμενη μητέρα

τη φιλοστοργία των περιοίκων, την υπνηλία των φιλότεχνων

νεκρά οπλοστάσια ανώνυμων ποιητών

Σε μια αίθουσα μικρού σχολειού καθώς ξεχάστηκα

Από τη συλλογή «Ποιήματα της τελευταίας άνοιξης» (1969-1971), που περιλαμβάνεται στη συγκεντρωτική έκδοση «Ο δύσκολος θάνατος», εκδ. Νεφέλη (2007).

Πηγή: https://www.facebook.com/giwrgos.vag.9/posts/pfbid0hPnRL2g97asmHF4nLyMhhPR6PKRHDrAjGoizix7epbC4gnwUbKsxXBncgdAz127hl